Waarme fisk

Hjoed dan einlings, op de op ien nei lêste dei hjirre, in waarme dei. Dy waard dan ek sa’n bytsje hielendal tegearre mei myn studintedochter bûten op de feranda fan it arkje trochbrocht. Wat in hearlike dei. Wis, moarns hawwe wy earst wurke oan it boek en de tentamens, mar middeis hiene wy frij krigen fan ússels. By gebrek oan in bikini mar âlderwetsk yn ûnderguod. Der is dochs nimmen dy’t ús hjir sjocht. Wûnder boppe wûnder net folle lêst hân fan miggeguod. Soest ferwachtsje dat se fûler wêze soene. Miskien komt dat jûn noch. Us famke hat hjir twa nachten slept en hie oeral nevebulten. Ik noait ien. My wolle se net hawwe, want ik haw in te dikke hûd, tinkt myn dochter. Dat kin, mar se woe ek net ruilje mei myn tikebyt. Dy byt skynt sa’t it him no oansjen lit, gjin gefolgen t hawwen. Kinst noch wol in plakje sjen, mar gjin ringen of ferkleurings.
De fisken springe hjir om ’e raak yn it wetter om. Hoe waarmer it wurdt, hoe mear at se springe. Ik moast hieltyd tinke oan it boppesteande fers dat ik ris skreau oer opspringende fisken.

No sitte hjir gjin salms yn it wetter, mar wol bleien, tink ik. Wy hawwe yn elts gefal in silverkleurige grutte fisk springen sjoen.

Moarn wurdt de lêste dei yn it arkje. Tongersdei pak ik yn, meitsje ik de boel oan kant en dan sit it der op. Us famke ferwurde it presys goed doe’t se fan ’e middei opmurk:
“Nuver hin, mem, fielst dy hjir fuort thús.”

It sil aanst wol raar wêze om hjir wei te gean yn de wittenskip datst drekst net wer komme silste.