laitsje of gûle

Nee, hy hat it net helle, it scooterrydbewiis.
Dat ferwûndere my eins ek net, want hy wie al in pear dagen snotteferkâlden en hoaste him it hert hast út it liif. Dat folle rêst hie er net hân, en de deis foar it eksamen hie er jierdei. Moaie planning ek no? Hied er sels dien. Hy mocht de jûns tefoaren dus syn ‘earste’ bierke priuwe, en och, wat glide dy er betûft yn foar in begjinneling. De maten hienen de gek der ek al mei, der wie samar in kratsje leech.

Mar goed, dêr komt er de oare deis earst tsjin seizen wer thús. Ik hie him middeis om ien oere hinne al ferwachte, mar al wat kaam, gjin tillefoantsje en gjin Jan.
Ik seach it fol wol doe’t er der einlings yn kaam: yn ‘e war.
En hy hie de nije jas neitiid by it CBR hingje litten, dêr wie er efterkommen doe’t er hast Grins al út wie. Dus mar wer mei de bus werom. De jas hie er fan my krigen (hy woe neat hawwe foar de jierdei, no?), en Maaike hie him útsocht. Alles wat Maaike docht is moai en koel, dy kin wier neat ferkeard dwaan by him. De jas wie dus goed, dat hy doarst it net prestearje en lit him hingje by it CBR. Aldergeloks wie it gebou noch iepen en hong er der noch. Mar doe kaam er der op ‘e weromreis ynienen efter dat er yn ‘e bus nei Heechtsjerk siet. Wer mis, en sa wie er mei omballingen úteinlik thús bedarre. Hy koe twa dingen dwaan sei er: der om gûle of der om laitsje. No, dat gûlen doch je net mear op jin sechstjinde, mar sa’n puber mei in sin as in baarch wol je ek net tsjinkomme. Mar Jan lake.

Yn it boek

Jan is drok oan ‘t learen. Woansdei hat er jierdei, en tongersdei wol er it rydbewiis foar de bromfyts helje. Scooterriders moatte nammentlik ek in rydbewiis ha. En Jan hat de hiele fakânsje, seis dagen wyks oan it wurk west foar syn sprintscooter. No leit der oeral wat: yn it fytsehok, yn de garaazje, boppe op syn keamer en út en troch hat er bûten op ‘e line in stik plestik te droegjen. Dan hat er earst oan it skjirjen west mei skuorpapier, en dêrnei it spul ôfspield. En dan moat it droegje.

De fakânsje is om, elkenien moat nei skoalle ta, ‘mar minent begjint no mem,’ sei Jan. Skoalgean liket op fakânsje, ast wikenlang sa bot yn ‘t spier west hast.
Even sa goed frege ik my ôf, oft er it puzzelpakket fan syn scooter no al kompleet hie. Hy hie hjir en dêr wat wei koft en byinoar sparre, mar nei trije moanne koe ik der noch gjin scooter fan meitsje. ‘Nee mem,’ sei Jan, en hy seach my der by oan as wie ik in dom blondsje, ‘mar ik wit fansels wol persys wêr’t alles leit. En aansens, ik moat noch efkes sparje, dan haw ik de saak kompleet en dan sil ik him yn inoar skroevje. Mar dat is it moaiste wurk, dat bewarje ik foar it lêst.’
‘Tinkst der dan wol efkes om jonge, datst alles ôfbetelle hast?’
Want ik hie in dei-ôfskrift fan ‘e bank fûn, dêr’t wûnderlik op stie: ‘.... en no noch tachtich euro, dan binne wy lyk.’
‘Jaja, dy ha’k allang werombetelle oan Sjouke’, sei Jan, ‘sit dêr mar net oer yn.
En wol mem no efkes stil wêze, want ik moat leare, oars helje ik it rydbewiis net.



Wist mem trouwens wol, dat jongeren gefoelens en emoasjes hawwe omdat se dan witte dat se libje? Dat stiet hjir yn it learboek. Mar dy emoasje meie se net brûke op ‘e wei.
Wat kinne der in ûnnoazele dingen yn sa'n boek stean, net?’

de grutte rûnte

at men jûns it doarp útgiet
wurch fan it lange sitten
de lêste lampe efter him lit
it dizige fjild temjitte

kin men tinzen komme litte
it ynderminsk de romte jaan
útrôlje oer de slingerstrjitte
wat deis net oan bod kaam

skaden lûke oan de stappen
lûden ha gjin sicht of grûn
kikkerts plûnzje, tûkjes knappe
fan in hiem heart men de hûn

der is gjin moanneljocht
mar oer de sleat skimerje skiep
ik hie se op in grize tekken tocht
driuwend as wolkens yn har sliep

sigesaagjend yn in eachhoeke
ynienen dy skym oer de wei
hy sjit yn hûnestrûken
seker skrokken fan my

dronken fan de donkere nacht
rin ik oan op ‘e lêste lome bocht
oan de ein fan de beammeskacht
wanket noegjend lampeljocht