de grutte rûnte

at men jûns it doarp útgiet
wurch fan it lange sitten
de lêste lampe efter him lit
it dizige fjild temjitte

kin men tinzen komme litte
it ynderminsk de romte jaan
útrôlje oer de slingerstrjitte
wat deis net oan bod kaam

skaden lûke oan de stappen
lûden ha gjin sicht of grûn
kikkerts plûnzje, tûkjes knappe
fan in hiem heart men de hûn

der is gjin moanneljocht
mar oer de sleat skimerje skiep
ik hie se op in grize tekken tocht
driuwend as wolkens yn har sliep

sigesaagjend yn in eachhoeke
ynienen dy skym oer de wei
hy sjit yn hûnestrûken
seker skrokken fan my

dronken fan de donkere nacht
rin ik oan op ‘e lêste lome bocht
oan de ein fan de beammeskacht
wanket noegjend lampeljocht