Kalliope en de leafde, in epysk fers
fan Kalliope
sêne 1
Om in rots, boppe de kâlde see
sweve swietrokige dampen
dy’t fan himel noch fan ierde binne.
Sjoch it kontoereteare byld:
knoop nei knoop los
litte fingers trots fersinke.
Fûgels dûke nei it wetter.
As woene se in bekfol drinke.
Ik bin middeler tusken god en
pine, bestopje eagen en earen
foar de man mei diggelstim.
O, moat ik wier in muze wêze
en myn god ferlern litte om
mei him te praten? De man
oan myn fuotten ferdizenet at
ik yn suvere mominten sjong
de lieten dy’t him fergje te ferjitten.
Sa beskermje ik de man en my.
Ik bin it frommis fan de rots,
in stienen frou. Myn barrikade broazelet
at der passy fan it perkamint springt
en ik myn stimme leech hâld.
Hy azemt noch, en dochs ferdrinkt
hy dreamen mei fragen dy’t er
yn melodieuze ûndertoanen stelt.
Ik orakelje him en hy wjerleit my
mei platwâlde wite skelpen,
swijsum skikt ta in fraach.
.
