26-08-2007

Unike bondel

In pear moanne lyn krige ik wrachtsjes samar in kear goeie spam yn de meelbus.
Der wie in jong en dynamysk (ik nim de termen mar oer) print- en ûntwerpbedriuw fan twa bruorren dat trije iepen middeis hâlde woe, en kandidaten socht foar in foarbyldprintinge fan harren bondel, folder, tydskrift of roman. Oft ik ek belang hie? Ik reagearre wat laitsjend en hie der de gek wat mei. It bedriuw siet ommers alhiel yn Inkhuzen en at ik dêr op sa’n iepen middei op ‘e bonnefoai hinne gean soe en it mocht der drok wêze, dan kaam ik grif om ‘e nocht. Want dy lju koenen net mear as sáfolle minsken helpe, hja wienen mar mei in man as wat en de masinen koenen fansels ek net mear as sa folle putsjes deis oan.

Mar, sa fersikere my de direkteur, as ik kaam soe ik derfan op oan kinne dat ik net foar neat kaam. En, ek net ûnbelangryk, it soe fergees gebeure.
Ja, dat wie te moai om lizze te litten fansels, mar ik tocht, ‘ik sil it se net maklik meitsje, ik sis dat ik fan myn oeuvre fan de lêste fjouwer jier ôf der likegoed de Fryske ferzje as de Nederlânske yn hawwe wol.’ Dan nochris sjen wat se sizze.

‘Gjin punt’ seinen se.
‘Mar dan hawwe wy it wol oer hast likernôch 300 siden, mei ynhâldsopjefte derby ensa!’ skreau ik ferwezen werom.
Se joegen nearne om, skreaunen se werom, al wienen it ek fjóuwer hûndert siden.
No, dat wie in útdaging. Ik tocht by mysels: ‘sa’n bondel is maklik ast in kear ergens optrede moatst, dan hast fuort dyn hiele portfolio by de hân. Kin ik him 8 septimber drekst brûke.’
No, sa is it dus gien, en freed haw ik him ophelle.
Ik hie noch tsjin de direkteur sein: ‘soe it net better wêze at jo sa’n tsjok boek fan te foaren klearmeitsje, stel je foar dat der wat mis giet by it produksjeproses, dan binne wy moai oanklaud.’ Mar nee, dêr woe er neat fan witte; printe on demand wie ôfleverje wylst de klant der letterlik by stie en dat soe er sjen litte ek.
It omkaft hawwe wy makke nei de wize fan Mondriaan. Net presys itselde fansels, mar wol op de manier fan. Lekker opfallend, dan kin ik it boek ek net maklik kwytreitsje of ferjitte. Hoopje ik. No, hjir is er dus. Myn twadde twatalige bondel mei 137 fersen, op 300 siden.
Yn in oplage fan 1.















25-08-2007

Bouwe en ôfbrekke






Yn tal fan opfiedkundige programma’s kinst tsjinwurdich leare hoe’t it al of net moat mei bern. Us heit hie altiten in maklik biedwurd; bern moatst wat bybringe oant har tolfte ta, dêrnei kinst it wol ferjitte. Net datst der dêrnei gjin wurk mear fan haste, oeh deule nee, miskien just wol folle mear. Ast dat tsjin âlden mei jonge bern seist sjogge se dy oan oftst gek biste. Hja hawwe ommers de hannen der al fol oan, hoe soe dat noch mear wêze kinne. No, dat kin, mar op in oare manier. Dit sis ik no net om ús Jan hear. Dêr ha’k op it stuit mar in bytsje wurk mear fan. Sterker noch: útsein de bergen wosk hielendal gjin wurk. Jan makket himsels ek nearne drok oer. Ferline jier wurke er hast 24/7 en dizze fakânsje docht er neat. De skûter leit noch hieltiten yn partueren út inoar yn de garaazje, yn it hok, ûnder syn bêd en it motorblokje hat er op it buro. As oanmoediging, tink ik. Mar hy docht hast neat, allinne sneons noch op ‘e fiskkarre. Jan tinkt dat it wurk wol by hím komt. No kin je dêr wol op om skelle, mar dat brekt mear ôf as it opbout.


Mar goed, Jan wie eartiids dus krekt sa’n snoad jonkje as dy fan ús Pieke. Dy is no trije jier en fret fanalles út wat net mei. Doe’t syn mem der einlings mei oantangele wie, sei se tsjin it jonkje: ‘En no op de matte do, er der net earder wer weikomme as at ik it sis!’
Hja hawwe oeral yn it hûs laminaat en at lytse Dukke ûndogens west is, hat syn mem in matsje klear te lizzen yn de gong. Dêr moat er dan krekt sa lang op stean of sitte dat syn mem him wer yn ‘e keamer ropt.
Mar ja, Foekje hie de lêch wat út en foardat se it wist wie se de tiid kwyt en hie it jonkje al in oere op ‘e gong sitten. It wie har suver yn ‘e wei doe’t se him wer roppe soe. ‘Witst wat, ik helje him sels mar efkes op en sil him dan fuort ek efkes in krûpke jaan dat er it sa netsjes útholden hat’ tocht se. Mar doe’t se yn ‘e gong kaam, wie der gjin Dukke te bekennen. De foarkeamersdoar stie lykwols al op in kier. Foekje deryn. Dêr siet Dukke, poatsjes keurich binnenboard, op syn knibbeltsjes op it gongsmatsje. Foar de tillefyzje.
Bob de Bouwer begûn krekt en Dukke song mei alle faasje mei.