25-12-2021
12-12-2021
Ferkleurje
Ik liet my mânske tatoeaazjes sette,
fûle griene, giele, reade en blauwe
fjoerspuiende slangen, in roas, in hert, in krús
en in anker oan in skip yn de mouwe
en yn de bloei fan myn libben
stiigde myn oansjen dus mei stip
mei myn bûnte earms út ‘t himd
en de kûten ûnder de rok fersierd.
No ferblikket myn rykdom stadichoan,
de roas en de slangen lizze ûnder it wier
noch eefkes en dan sinkt my ek it skip,
lûk ik der hieltyd mear klean by oan.
06-09-2021
Dichters gean dea
Sa gean der mar dichters dea en dea en dea,
net eltse dei, mar stadichwei, ien foar ien
reitsje wy se kwyt. En de politisy, sy sizze neat
mar smite mei wurden, deawurch wurde je derfan,
je gunne har je tiid, mar wat dogge se dermei?
In dichter tinkt nei. Soms in ûre, soms dagen,
en by flagen duorret in gedicht jierren foardat
it syn lêste wurden kriget. Mar dy, dat wik ik jim,
binne oertocht, der giet in lang sykjen oan foarôf,
in goaien en fangen fan ferwidering en ferlangen
fan mear nei minder, fan tefolle nei te min.
Sa gau binne se politisi nei it sin, wurden, mar leech,
dichters sykje se sa dreech, dochs dy geane dea,
allinnich harren wurden net, dy bliuwe bestean.
.
24-08-2021
livich lok
bist fan in oare diminsje
yn dyn binnenwrâld
makkest fan alles mei
op lettere leeftyd
foelst noch
foar my
yn tûzen stikken
dy’t ik lime
lape
mei de tonge
ik sykje noch
de 0 en 0
fan dyn boarst
en ik hie
hier op ’e tosken
tocht ik
mar ik dreau
nei de lijte
fan it libben
it read fan ús lippen
graffearre
mei ferlangen
om dit livich lok
te fangen
frees net
ûneinich leaf
litte wy in fers
yn fersleine stilte
trilje
.
30-05-2021
Jubeltaal
Ik spruts de taal fan alle folk
rôle wurden yn in simbalen skeal
myn stim de gong, it liet dat song
fan de âlde parrehouten peal
lit los, lit los de profesije!
ik krij kennis oan in nij ferhaal
yn in heimnis dat ik ea ferlear:
sy telt grutsk alle minsken gear
sy is as in skonken wynbokaal
yn it brutsen krakelee jit se
in hiel fol en droegen libben
fan sêfte hannen rûn beruorre
ferkent sy bûch en barst, giet
oer de skras dy’t in lustlang duorret
en at de klanketaal berêst
glazueret leafde noch it glês.
© Ruurdtsje de Haan
(nei 1 Kor. 13)
28-04-2021
Kamp Moarre
‘Hastû noch berneklean,’ frege se.
‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’
Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting,
suchten fan spyt, lang lyn wienen se lyts.
At harren hert kloppe tsjin myn wang
oan myn liif, rûn alle soarch
út my wei, gjin gewicht, gjin libben.
Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme
en kâlde lucht, oan see stiicht ien sucht
stadich út de klean, om ús allen
gûle sielen oan in houten bonkerak
soargen wapperje yn de wyn.