Sêne 6.

 

Der giet in luchtstream troch it hûs

wylst ik dochs gjin raam of doar

iepen dien haw. It is hjir kâld

en waarm en yn dat momint 

lês ik tinzen oft it in ôfskie is,

in mijen loaze sin dêr't ik yn weifal,

healwiis de rûmte yn.

 

It liif bliuwt in hoalle, hâldt it binnen,

as in klankkast sûnder toanen.

It liket oft it bealgjend

swier oanslein is. Ik flakkerje.

ut de flakte fan de nacht

komme fierstente ljochte tekens.

Se flechtsje foar in waaksend

unbehagen. Betsjutting ûntkomt

út harren gestel en ien nei ien

moat ik my yn de gearhing fersinne.

 

Ik wol de keamer út

en stilsteand wetter sykje

mei in ronfelleaze moanne,

de spegel fan har blik.

Neat bliuwet er fan ûnthjittings oer,

at ik har net ûnder de eagen kom,

want dêryn kin myn doarren

as in nij momint ûntstean.

Ik moat it skaad út myn hâlding

draaie, at sy foar my stiet.

Lessander

. 

 

Titel: De Poel

Gedichtewedstriid Kollumersweach

by de Lauwerspoele

Maaie 2025

1e priis

 

Tsjuster en ljocht sjen

 

Yn de tsjusterte komme se;

de fergongenen, de leaven, de deaden.

Sy flústerje net, mar lizze tinzen

njonken it kessen om op te pakken,

te befielen, te hifkjen en wer neist my

del te lizzen. Wa’t wát docht, sjochst net,

mar dû wytst it, dit is heit, dat is mem.

Beppe is al lang útpraat, sy strykt

my allinnich noch wat oer it wang en

ome Goaitsen sjocht ta en seit 

sa min mooglik, dan ek neat ferkeards.

 

At se wyt weiwurde oan de râne fan it sicht,

nimt it tsjuster it oer. Ik bin oerlevere,

net earder as moarns betiid komme se werom 

yn dreamen. De iene dream wyt ik, kin net,

mei de oare jouwe se in boadskip troch,

meast net wat ik hearre wol. Of dwaan wol.

Lyk as earder doch ik dochs presys wat se sizze 
en wat in wûnder: it is altyd goed.

By ljochtskyndei wyt ik net oft ik sokke 
goede ynjouwingen haw, of draach ik se mei,

berne yn it tsjuster fan de bline nacht.

.

Sêne 5.

Sy is de stim út rots, de stim fan see, 

de flakte en it bosk. Sy is sluten

en tagonklik, yntym en wrydsk.

Dy't mei har meigiet, 

sil fergroeie yn in bloeiend stribjen

dat as krêft noch oerbliuwe sil.

Neat is no noch goedernôch, oars net

as de nocht oan swerve en ferdwale.

Sy is it lêste wat ik jûns ferdutsen noch fernim,

har asem trillet by myn hûd del.

 

Wêr't ik rin, sil sy my tsjinkomme,

seit se, en oars ropt se my wol.

Yn stjitten hear ik har rûzemoezjen.

Dwylsk rin ik foarby.

Sa dûkt se op en altiten falt op 

sa'n momint it gea om my hinne wei.

Sy jout inkeld in fuotspoar oan myn wollen,

dêr't ik yn stroffelje; lês myn rigels mar.

 

Ik bin net by steat my ôf te kearen

fan har blik, dy eagen dy't myn moed

te boppe gean. Ik bin fêst set, 

de ljisken fersêfte, sy slút geheim geniet 

fan taal yn my op en lit de kaai falle.

Driigjend tref ik de betizing wer,

sa as hieltyd at ik har yntym moetsje.

Lessander.

 

 

 

Sêne 4. 

Hieltyd stean ik óp

yn in opwelle oarder,

in stien wêr't ik har hieltyd

fan weihelje wol.

Ik moat har skatte

yn myn fantasy, lykas

se my yn de ferskining

fan de regels stjoert;

it kin swiet, of sâlt wêze

yn in ferbyldzjen op 'e tonge.

 

Sy nûget my mei in stim

dy't leger klinkt as't ik befetsje kin.

Sy liedet my langs

it groffe talud fan tinzen 

nei har spitste sinnen

en stekt de ferlieding 

as in degen yn it sân,

flitsend yn it sinneljocht,

hel ferblyndzjend.

 

Sy winket my, hoewol't ik har

net sjoch. Har eagen skowe

my by de geast del, dy't

opheven omheech springt.

Sy hûkearzet yn mominten

fan betizing, skrikt my op

en skoot mei omtinken nei my út

op panielen fan fernoeging

dy't my delbêdzje. Ik uterje

my yn ferzen om har hinne. 

 

Lessander

 

 

 

 

 

 sêne 3

 

O, hy hâldt hoek, hâldt dagen oan

it wjerlûd wynt him om yn talmjen,

woegen, tute en weromblaasd

sels noch yn swiere sliep.
Dream ik? By Apollo, ik dream.

De master ken syn muzen.

Hy stelt syn easken swier: in brek,

ûnsichtber, sil my tantearje,

skimmel sil by reinwaar tine,

teare plakken pleagje. En dan:

myn gewicht moat ik twaris drage.

 

 

Ik mei dan wol myn keunsten hâlde

mar fierdere geunsten binne net te ferwachtsjen.

As einpylk skikt er my tsien lange jierren ta

dy’t ik langer trochgean moat as myn libbensfeint.

In panfluit lûkt my nei it libben,

de lûden ferklinke myn fertriet

dat gearlûkt as ien grutte wiete wûne.

Ik wol ien wurde mei de stien

dy’t myn taflecht is. It witten is like hurd:

ik sil kieze moatte tusken him en it gemis.

 

 

Mei drôvige stim begjint it sjongen,

wringjend fjochtsje holle en hert

wilens it beslút nommen wurdt

feroaret it lichem fan slank en fyn

yn in boerske bou mei sichtbere soarch

dat him ôfskrikke moatte sil.

Nóch bin ik wapene mei myn gaven

dy’t ik oan de ein ta tôgje moat:

in stimme as fan in nachtegeal

en eagen dêr't in siel yn ferdrinke kin.

.

 

 

 

sêne 2, fan Lessander

 

 

Oan de râne fan stiltme leit 

sy wurden del. Se wurde 

ûnferweechlik oppakt.

Ik besykje ûntfanklik 

te wêzen en wyt dat eagen 

myn ûntjouwing teste. 

Sy wiist my nei de 

net ferkende plakken, 

sa as de schieding tusken

boarst en búk. Ik 

fermoed dêr fingers 

dy't my sketse. Se sit hjir 

foar my oer op in rots 

mei oan har foet dy wetterslach; 

de oanset ta in antwurd 

hâldt se yn har hân.

 

Ik lês har foar, 

beken my mei krongen 

stim. Sy lit my gean, 

heechhertich hast, as in 

swaan. En dêrby kringt

har staltme wêr't se 

my yn opnimt. Seldsum 

spriek ik regels iler út.

 

Ik sjoch ús rinnen troch de stêd,

wylst wy hieltyd besykje 

in petear te begjinnen. Sy mei 

myn hân wol pakke. Se nimt 

my as gehiel en knypeaget. 

Se lit my binnen, heakket har ankels 

om minent en yn ien dreaun 

dûnsje wy yn it linnen ljocht. 

Sa hat se my 

oan wurden tipjen leard.

 

 

.