sêne 2, fan Lessander
Oan de râne fan stiltme leit
sy wurden del. Se wurde
ûnferweechlik oppakt.
Ik besykje ûntfanklik
te wêzen en wyt dat eagen
myn ûntjouwing teste.
Sy wiist my nei de
net ferkende plakken,
sa as de schieding tusken
boarst en búk. Ik
fermoed dêr fingers
dy't my sketse. Se sit hjir
foar my oer op in rots
mei oan har foet dy wetterslach;
de oanset ta in antwurd
hâldt se yn har hân.
Ik lês har foar,
beken my mei krongen
stim. Sy lit my gean,
heechhertich hast, as in
swaan. En dêrby kringt
har staltme wêr't se
my yn opnimt. Seldsum
spriek ik regels iler út.
Ik sjoch ús rinnen troch de stêd,
wylst wy hieltyd besykje
in petear te begjinnen. Sy mei
myn hân wol pakke. Se nimt
my as gehiel en knypeaget.
Se lit my binnen, heakket har ankels
om minent en yn ien dreaun
dûnsje wy yn it linnen ljocht.
Sa hat se my
oan wurden tipjen leard.
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten