.
Doe’t ik moarns ris oan de wandel wie
-wêrom wie’k al wekker? Ik wit it net
rôpstû my, Heit, om te praten
om’t ik dy - op gjin inkele dei heare koe
dan dizze snein, yn dit skealik skoftsje.
Ja Heit, it stiet my noch by
ik bin by dy op ús âlde hiem
wêr’tst my mei nimst oan ‘e hân
en my wiist op it swyljende fûgelfee
sa as altiten krije se healwiis praat
at se dyn gestalte fernimme.
De twa parrebeammen dy’t elkoar omearmje
binne hast by de grûn tebek
swiere lêsten fan jierren op de rêgen,
tôgjend nei in wis grêf,
dochs eltse maitiid noch oplibjend
ûnder dyn ûndersykjende eagen.
Al it wurk fan dyn hannen
leit hjir om my hinne
wêr’t ik ek sjoch, heit is der
yn spikers, yn ‘e tegels en op it lân
it hiele hûs ropt oan dy
mar no’tst dy oerjûn hast
nimst dat net mear sa krekt.
Trije rûntsjes haw’ wy makke
meidat ik neat misse soe
dû hast my by dyn weareld holden
doe’tst my eefkes werom rôpst,
sadat ik gjin fersin meitsje koe
wêr’t myn hert woeksen wie.
