Ruurdtsjes Kidelkollum

Sêne 4. 

Hieltyd stean ik óp

yn in opwelle oarder,

in stien wêr't ik har hieltyd

fan weihelje wol.

Ik moat har skatte

yn myn fantasy, lykas

se my yn de ferskining

fan de regels stjoert;

it kin swiet, of sâlt wêze

yn in ferbyldzjen op 'e tonge.

 

Sy nûget my mei in stim

dy't leger klinkt as't ik befetsje kin.

Sy liedet my langs

it groffe talud fan tinzen 

nei har spitste sinnen

en stekt de ferlieding 

as in degen yn it sân,

flitsend yn it sinneljocht,

hel ferblyndzjend.

 

Sy winket my, hoewol't ik har

net sjoch. Har eagen skowe

my by de geast del, dy't

opheven omheech springt.

Sy hûkearzet yn mominten

fan betizing, skrikt my op

en skoot mei omtinken nei my út

op panielen fan fernoeging

dy't my delbêdzje. Ik uterje

my yn ferzen om har hinne. 

 

Lessander