‘Hastû noch berneklean,’ frege se.
‘Nee, gelokkich net. Us bern binne al grut.’
Wat sucht ik dat faak. Suchten fan ferlichting,
suchten fan spyt, lang lyn wienen se lyts.
At harren hert kloppe tsjin myn wang
oan myn liif, rûn alle soarch
út my wei, gjin gewicht, gjin libben.
Hjir yn Moarre is allinne mar stiltme
en kâlde lucht, oan see stiicht ien sucht
stadich út de klean, om ús allen
gûle sielen oan in houten bonkerak
soargen wapperje yn de wyn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten