Neiberjocht

Tiisdei 11 juny

It wie moandei in rêstige dei. Moarns koe ik goed foarút mei de skriuwerij. Middeis foel it ynternet oant let yn de jûn wer út yn it arkje. Ik skyn ek tillefoan hân te hawwen, mar omdat dy op deselde line sit, koe ik dy ek net ûntfange. Dus nei in oere of fjouwer wurke te hawwen oan it berneboek, bin ik it moaie waar mar yngien. Om in oere of trije hinne wie it echt moai. Ik haw efkes op fyts nei de Poi west, want ik sil woansdei besite krije. Der sitte hjir dan nei alle gedachten in lytse twa hûndert jier oan libbenserfaring, hooplik moai bûten op de houten stuoltsjes. Ik ferwachtsje dat it praat gean sil oer it ferline en ik sis jim ta de earen goed iepen te hâlden. Eartiids stjitte it my wat ôf; ik moast net safolle fan âlde minsken hawwe. Ik tink dat dat kaam omdat dy minsken my wat te ticht by de dea wiene. Mar no tink ik dêr hiel oars oer.
Dat is kommen op de Fryske Akademy. Dêr haw ik tidens myn staazjeperioade in skoft transkribearje moatten. Dat is it omsetten fan sprutsen taal (fan lûdsopnamen) nei skreaune taal. Doe learde ik nei âlde minsken lútsterjen; wat se seinen en hóe’t se it seinen. At se ek noch mar in bytsje skerp wiene, slach der no ek mar ris acht op, dan hiene se mei hiel ekonomyske taal, d.w.s. to-the-pointe taal, hiel nijsgjirrige ferhalen. Boppedat hearst dan faak noch in foarm fan it Frysk dy’tst no net mear hearste. At ik no dus mei âldere minsken praat, harkje ik goed nei harren. Fansels besykje se earst alderhande kwaaltsjes oan dy kwyt te wurden, mar ast it geduld haste, of do bist handich yn it omsilen dêrfan, dan kinst se sa op it spoar bringe dêr’tst se op hawwe wolste. Is efkes in kwestje fan dy de technyk oanleare.