Libje sûnder kommunikaasjemiddels

 

Yn it arkje is yntusken alle ferbining mei de bûtenwrâld útfallen. De Wifi-ferbining slacht hielendal net mear oan, dus der is gjin ynternet mear, noch tillefoan. Yntusken wie myn prepaidtegoed ek oprekke. En doe stoarme en reine it fannacht dat it sta sei, dat ik wie aardich op mysels oanwiisd, juster en hjoed. Ik fûn dat dochs wol in aaklik idee, nammerstemear om’t der juster alwer samar twa frjemde manlju op it hiem stiene. Ien fan It Gea en in plysjeman. De earste koe him legitimearje, de twadde hie ‘it paske yn de auto te lizzen’.
Hoe dan ek, fan plysje skrikke je dochs altiten wat. It hiet dat se op kontrôlerûnte wiene.
“Wat kontrolearje jo dan krekt?” frege ik. No ja, no ja, no ja, der koe hjir ek wolris wat frjemd folk by it arkje omslaan. Sy hiene in auto by de wei lâns parkeard stean sjoen, en woene efkes witte oft dy persoan hjir wol wêze mocht.

Tafallich hie ik krekt besite fan in pear hiel âlde minskjes, en dy seagen al sa ferheard. Moasten sy kontrolearre wurde? Nei noch wat hinne en wer praten (ik haw de mannen nét oer it brechje litten) binne se wer ôfstutsen. Nuver spul, tocht ik letter noch. Op it kantoar fan it Fryske Gea sille se dochs wol witte dat it arkje distiid beset is?
Men soe tinke dat sa’n kontrôle jo in gefoel fan feiligens jaan kin, mar om iene of oare reden wurket dat by my krekt oarsom. Ik haw leaver dat se my mei rêst litte.
Hawar, sadwaande sit ik dit blog no yn de bibleteek fan Drachten yn te tikjen, want dêr wurket de Wifi wol, sûnder wachtwurd. De kommende dagen bin ik drok mei fan alles en noch wat, dus at de ferbinings yn it arkje net ynoarder makke wurde, sil der net alle dagen in weblogdeiboek byhâlden wurde kinne. Dat leit dan bûten myn macht, mar it spyt my wol, want ik meitsje hjir genôch mei.