hy flamket

Fiifentweintich jier wie er wurden, hie ik útrekkene. Mar ja, wol op ‘e gok, want wa ûnthâldt no de bertejierren fan syn bruorren en susters? Ast twa hast, kin dat nochris, mar mei fjirtjin wurdt it stampwurk. En freed hie ik al in jierdei fan in skoansuske fersitten. Ik kin wol sizze dat se noch net troud is mei myn broer, mar dat telt net mear at se al jierren húzje, no?
Hawar, de broer dy’t hjoed syn jierdei fierde, is achtentweintich jier lyn mei in keal kopke op de wrâld kommen.

Wy woenen ús heit net leauwe. Mem lei mei de lêsten hieltyd yn it sikehûs en heit kaam op in moarn thús mei it bliid boadskip. It soe wol in 1 aprilgrap wêze, tochten wy. Fral doe’t ús heit derby ferkundige dat it jonkje keal wie. Dat wie mei net ien fan ús allen sa west, dus wy laken ús heit ek hiel hurd út; wy stoden dêr net yn.
Mar ja, doe’t mem in dei as wat letter werom kaam út it sikehûs, wie it al sa. Net om oan te sjen, it earme hert. Wylst de oaren allegear skattich lange dûnkere slierkes hienen dy’t fuort al yn de poppekrol koenen, of mei ljochte wylde kroltsjes, wie it holtsje fan dit baaske sa glêd as in aai. Wy wisten net wat wy deroan hienen. Wy hawwe him mar wakker oer it lytse kopke strutsen; faaks holp dat foar it waaksen.
‘Wachtsje mar’ sei ús mem, ‘hoe langer it duorret hoe moaier hier at it jonkje kriget.’

No, in jier is lang, ast noch mar bern bist en wachtsje moatst. Mar mem krige wol gelyk. Nei presys in jier skeaten der oranje flamkes by it jonkje út de holle. It wie krekt sa’n bytsje om Himelfeartsdei hinne, dat wy koenen ús libbendich foarstelle hoe de dissipels baarnende flammen op ‘e holle krigen by de útstoarting fan de hillige Geast. Faaks krige ús bruorke de geast ek oer him...

No, hjoed yn alle gefallen al. Doe’t wy fan ‘e middei kamen om him de hân te jaan, wie de fûgel flein, kreas dinkje achterop en mei de motor it moaie waar yn.