Fol fan Keninginnedei

Mar foardat it safier is, moat de jeugd mei de trein. Of mei de bus, mar dat is hjir út Boerum wei al hielendal in crime. En de auto, dêr hoege wy it net iens oer te hawwen, dat ding kinst nearne kwyt yn Grins op sa’n dei.
De trein dus. Dat betsjut datst earst yn Bûtenpost, Gryptsjerk of Súdhoarn besykje moatst te kommen. Dat is in makky, pakst de wein en rydst de bern der efkes hinne. Of hja kinne op ‘e fyts, mar mei it each op de weromreis en de tastân dêr’t se dan wierskynlik yn ferkeare is dat net ferstannich.
‘En wat docht mem hjoed?’ frege Maaike.
No, mem woe mei.
Op it stasjon fan Gryptsjerk seagen wy al hiele kloften klear stean op it perron, en foar de kaartferkeapmasine stie ek in hiele kliber. Guont namen de muoite net en keapje in kaartsje, dat seagen wy wol, dy baarnden sa troch. Mar dat doarst ik net. Stel je foar, sit je yn de trein en krije jo in fette boete. Moaie Keninginnedei.
Mar doe’t wy ynstappe woenen, wienen wy wol de lêsten, want der koe gjin kop mear by. It lêste famke hong noch mei de efterein ta de trein út, dy ha’k mar efkes oanlutsen, want oars wie se tusken de doar kommen. De trein siet sá fol, dat der mei gjin mooglikheid noch in kondukteur tuskentroch koe. Jan seach my al meilijend oan; dy mem, dy’t sa noadich noch kaartsjes keapje moast.
Foardat de kondukteur ek mar ien boete útskreaun hie, soenen wy al yn Grins wêze.
Sels de trein dindere oars as oars, koest it gewoan fernimme sa tsjokfol siet er. Der kaam in jonge fan syn plak ôf, hy wjirme him tusken ús troch en soe nei it húske. Moai mis, want it wie beset. Hy timmere wat op ‘e doar om.
‘Hy moat bier kwyt,’ nokkere syn maat tsjin ús. In Westereiner, sa te hearen. Wy knikten wat stom. Siet dy jonge op ‘e hinnereis al fol bier?
Doe’t de doar fan it húske op it lêst iepen gie rûgele der in spantsje út mei reade hollen. Dy hienen dus wol plak hân. Yn Súdhoarn fleach de trein it stasjon foarby. De masinist hat de trein ek hifke tink, en tocht: fol is fol.