Sa wekker wurde
De earste fan sân moarntiden.
Krekt dan. Op tiid
fan bêd, yn nachthimd
de wannel yn ‘e sliep.
De doar beseft, klammet earne,
myn hân wjerhâldt it lûd.
Gjin geroft fan my
ik bin hjir net,
inkeld de bosk.
Slippers koarkje oer it paad
hout op hout, dat mei by
boskspoar, en noch justjes fierder,
fuortsakke yn it mûtele grien,
soppet de grûn, foarrinner
fan de útlekte dobbe
dy’t oan de oare kant sweeft
en dêr gjin ein hat.
De leeljes!
Hja winke stadich de eagen iepen
wurde wekker yn it kleare ljocht.
Rôze, wytkloste nestjes
mei ferdutsen teisterslach.
Oan de rânen nevelje michjes
dy’t harren gûnzjend tútsje,
kikkerts kweakje bletterjend
en hynstebiters skeare
glimkjend oer har spegel.
De sinne ferskynt,
de mistwiele ferwisket.
It is fris bûten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten