Krantsje by de boadskip

Freed gie ik om boadskip nei de nije Poi yn Kollum, doe’t der in bûtenlânsk frommiske my by de winkeldoar opwachte. Hja hie in stapeltsje tydskriften yn de hannen en seach my freegjend oan. Ik seach like freegjend werom. Dêrop preuvele sy wat. Ik preuveleminte werom: ‘wat sizze jo?’ en nochris: 'pardon?'
Ik hie net iens yn de gaten dat Kollum ek al grutstedske nigings hie om swalkers har dakleazenkrantsjes oanbiede te litten. Mar dat moat it wol west hawwe, tink ik achterôf.
It frommiske spruts gjin wurd Nederlânsk, lit stean Frysk, en ik koe der net efter komme hoefolle at dy krantsjes no kosten. Faaks hie dat neat útmeitsje moatten, mar men giet nei de Poi foar de oanbiedings, no? Dy earste fraach wie dus ek net sa gek. It puollemûlkjen gie wat hin en wer, mar wy kamen net in stap fierder. It wiifke, dat noch net iens sa âld wie, seach wat helpleas sykjend om har hinne. Efkes fierderop stie in tinte man, dy’t ús wol seach út de eachhoeken wei, mar gjin azem joech. Hy sil wol tocht ha; dit is nochal in tante, dêr weagje ik my net oan. Dat it earme minske en ik stienen der allinne foar, en wat docht hja? Hja draait my de rêch ta. No, tocht ik, dat is dúdlik genôch.
No kin ik om boadskip.
Doe’t ik werom kaam stie se der noch. Mar ik bestie net mear.