Boppe en ûnder de grûn

Hjoed wie ik efkes by heit en mem. Hja wenje noch altyd op it boerespultsje yn ‘e bocht, efter it griene stek mei it hekje mei de izeren hoanne derop. Heit hy krekt wer in ikebeamke ta de grûn útlutsen, it swit stie him tsjok op ‘e holle. Dit beamke hie tsjin de flearebeam oanstien en dat mocht perfoarst net, want dan krige de flear wer net genôch lucht en wetter. “Kloppet ek wol,” sei heit, “want dat ikebeamke hie mear woartel ûnder de grûn as stamme boppe de grûn. Dat is in teken dat er djip gean moat om wetter te krijen. En dizze flearebeam giet dea ast dy ikebeam syn gong gean litst.
Ja, sokke wiisheden hoege de minsken tsjinwurdich net mear te hearen hin,” sette er fuort, “hja sjogge op ‘t heden leaver nei Jensen mei syn smoarch boskje hier en ôfwaaid praat. Mar wat hat dy man ús no te learen?” Ik sei mar neat, want ast der tsjinyn giest, rekket de âld man noch mear yn redendrift oer alles dêr’t er neat mei te meitsjen ha wol.
Mem sei ek neat.
Dy seach nei it fûgeltsje dat in oardel meter fan ús ôf op ‘e grûn stie te stampen.
“Sjochst wol wat er docht, Ruurdtsje?” frege se. Ja, ik seach in fûgeltsje dûnsjen.
“Nee,” sei se, “hy siket om iten. Moatst mar ris sjen.”
It duorre mar krekt even of der kaam wrachtich in wjirm ta de grûn út. “Dat docht dat fûgeltsje mei doel hear,”sei mem. En wier, it bistke stie oan dy wjirm te lûken, wolst it net leauwe, mar hy wie wol trije kear sa lang as himsels. It fûgeltsje wie der suver mei oan. Mar hy krige him út de grûn. Hy lei de wjirm foar him del en begûn de lange slanter yn stikjes te hakjen. Dat slagge mar foar in part, mar hjir rêde er ek mei: hy tearde de sliert in pear kear op en naam de deade wjirm doe as in strikje mei yn de snaffel.
Doe fleach er nei it nêst.
“Sa,” sei mem, “dy wurde wol sêd, dit is syn tredde hjoed al.”