it pakt

Hoewol’t Minoes en Jopie dus neat fan inoar hawwe moatte, hawwe se dochs in stilswijende oerienkomst sletten: at de doar fan ‘e hûs iepen giet, fljocht ien fan twaen deryn. No is it net sa dat de katten net yn ‘e hûs meie, mar soms gean wy fuort en at wy fan ‘t hiem binne moatte de katten eins net yn ‘e hûs bliuwe út sanitêr eachpunt wei. Fan it hok út nei bûten ta hawwe wy al in kattelûkje, dat se kinne altiten yn it hok foar de keuken oer komme.
Yn dy keuken sjogge der rútsjes út op it hok, dat de katten sjogge ús oankommen, en dan witte se dat de doar meikoarten iepen gean kin. En fan dat momint ôf giet it pakt yn wurking.
Of de iene of de oare kat sjit nei binnen at de doar iepen giet. Nea allebeide. Dat kin ommers ek net, want hja libje yn wapene fijânskip en wêr’t de iene is, wol de oare grif net wêze.
Mar hoe’t it no krekt wurket wit ik net, want hja binne allebeide like snel en wa’t no krekt foarrang kriget is my in riedsel. Mar hjá witte dat wol.
Dêrom hjit it ek in pakt, hin.
Dêr stean wy minsken bûten.