Skiednis fan Joopke

Ut betroubere boarne wit ik dat nijs oer ús katten Minoes en Jopie swier tsjin it sin yn mist wurdt. Dêrfandinne dan dochs mar efkes in weromsjoch op de ôfrûne winter.

Hja hawwe harren deljûn.
Of alteast, ik moat it eins noch wat krekter sizze: hja hawwe harren talein op it sykjen fan it gaadlikste plakje yn ‘e hûs. Sa’t jimme faaks noch wol witte binne it mem en soan en hja hawwe in wat muoisume relaasje meiïnoar. Dat is ús skuld. Wy wisten it net, dus rekkenje it ús net oan, mar in jong nestke katten moatst net te lang by de mem bliuwe litte nei’t it berne is, want oars kloarket it de mem út. Hea, wat kinne minsken dochs in protte fan bisten leare.

Mar no. Minoes hie dus trije moaie reade famkes krigen en ien jonkje. Dat jonkje hie de ûndogenske eachjes, dat Jan hie fuort al yn ‘e holle om dy te hâlden.
‘Wêrom no de grutste dogeniet hâlde, Jan?’ frege ik him, ‘dêr hawwe wy ommers gjin belang by. En Jopie bâltet ek noch it hurdst.’
‘Mem,’ sei Jan, ‘dat sit sisa: at Jopie de ûndogenste is hjir yn ‘e hûs, dan bin ik dat net mear.’
Gjin spjelde tusken te krijen. Jan hat in hiel eigen logika. Dy wurket altyd it bêst foar himsels, ha’k fernommen.
Dat ja, wie hienen it tiimke wat te lang by de mem holden, en dat lurkjen die har op it lêst sear fansels, en doe stjitte Minoes de bern ôf. No, dy moasten dochs fuort en se hawwe ek allegear goed plak krigen, mar Jopie bleau by ús en Minoes, en waard it swarte skiep fansels. Dy fersteurde ferhâlding komt nea wer goed. Mar ja, omdat er boarre is, hat er hier op ‘e tosken en sadwaande hawwe wy twa katten dy’t oan inoar weage binne.
Allinnich at der oare katten op it hiem komme lûke se ien line.
Mar ja, no efkes oer it pakt dat se sletten hawwe. Nee, dat wurdt no te let, deroer moarn of letter mear.