15-06-2013

In nêst en hyt kontakt




No, wy binne derút hear.
Justermiddei krieg ik in hiel aardige man fan It Fryske Gea oan de tillefoan, dy’t tasei dat der ien fan de KPN komme soe. De man belle sels in hoartsje letter dat er om 15.15 oere ûnderweis wie nei it arkje en dat er mei in heal oere by my wêze soe, en wêr wie it krekt? O, dreech te finen? Flachjes oan ’e beammen? Nee, dan soe er it wol fine.
No moast ik sels noch om boadskip want ik soe de oare deis in soad besite krije. Mar oer in heal oerke koe de ûnderhâldsman der wêze, en dan hie er omtrint in oerke wurk moatst rekkenje, dat it soe allegearre noch maklik kinne moatte foar seizen. Nei in heal oere naam ik dus posysje yn oan de kant fan de wei, want ik tocht:
“Dy keardel moat ik hjir no stadichoan al efkes hawwe blinder. Hieltyd tjirge oer de behyplike ferbining, no moat ik der ek foar stean. Hy sil my net ûntkomme.”

Mar al wa’t ek kaam, gjin KPN’er. Ik haw de beammen om hûs hinne teld, ik bin de fûgelnestkastkes neigien (it binne der yndie acht) en ik haw in nêst fûn yn de daksgoate fan it fytsehokje. Der sit in fûgeltsje op te brieden dat net fuortgiet, ek net atst tichtby komst. T’en lêsten ha’k de biezem pakt en it om ‘e doar oanfage. Mar al hoefolle weinen oft de dyk ek del fleagen, yn de fierste fierte gjin KPN.
Ik hie de mobile tillefoan foar de wissichheid mar yn de bûse stutsen, want at dy minsken ûnferhoeds net komme koene, dan soenen se fêst wol efkes belje, dochs? Ik hâlde my yn, mar hoe langer’t duorre, hoe mear’t ik my ynwindich opwûn. Op ’t lêst wie it twa en in heal oere letter, doe krige ik tillefoan fan it KPN-haadkantoar. Der wie in haastputsje tusken kommen, dat sadwaande.
No, ik sei: “Hie jo wurknimmer dan net efkes lûd jaan kind? Ik wachtsje al oeren op him.”
Ja, wêrom’t dat net bard wie koe er my net útlizze, mar de man kaam der nó oan.

Yndie, op freedtejûn om kertier nei seizen ha’k it mantsje opheind. It bliek net deselde te wêzen dy’t der de middeis oer in heal oerke wêze soe, mar in hiel oarenien, dy’t fan neat wist. Dizze wie noch mar krekt troch it haadkantoar oppipe.
Dit mantsje koe ik dus ek ûnmooglik it mannewaar opsizze. Boppedat, it wie sa’n oanfallich jong fintsje, selde leeftyd as ús famke. By in sinaske fertelde er dat er graach wat byfertsjinne yn oeroerentiid om’t er nei in mislearre relaasje ferhúzje soe. Dat ik fielde my efkes mear helpferliener as klant. By eintsjebeslút hat er de saak dochs flot foarinoar makke en my boppedat yn syn eigen tiid folslein útlis jûn oer wat der allegear wol net loas wie mei de ferbining:
dy wie bitiden te hyt west.

No, no wist ik sels fansels wol dat ik aardich tarattelje kin op myn toetseboerd, mar dat it mei safolle fjoer barde, nee, dêr hie’k gjin aan fan.



“Ja” sei it jonkje, “en dan moatte jo it jo sa foarstelle; de kontaktpuntsjes binne brutsen, en at se waarm wurde, geane se efkes wer nei inoar ta en dan, at it té hyt wurdt, geane se wer los fan inoar, en dan binne jo de ferbining kwyt. En dan kin’t wol oeren duorje foardat de saak oant safier ôfkuolle is dat jo wer fierder kinne.”
 Tsja. Ik bin wol mear ferbinings kwyt dizze wiken, mar dy oanslutings sil ik sels wol mei rêde moatte. Ik hoopje de temperatuer dan al yn ’e hân hâlde te kinnen.
O, en ik haw de earste húsmich deamept.


Geen opmerkingen: