Timmerlju

Wy hawwe op it stuit de manlju fan de wenningbou oer de flier. Se binne altiten hiel reewillich, mar by tiden binne it krekt hurd en flut: om it minste moatte se wer nei it honk yn Kollum om in plankje sus of in skroefke sa op te heljen. Ien kear hawwe wy it belibbe dat se trije kear foar itselde kezyntsje werom komme moasten. Se hienen it opmetten, en doe moast it op it honk yninoar set wurde. De oare wyks kamen twa man sterk dermei ûnder de earm oansetten. Mar it paste net: fierstente grut. Wer opmjitte, notearje op in flitterke. In wike letter kaam deselde man wer: hy hie it papierke yn de broeksbûse sitte litten en it wie meigien de waskmasine yn. Op ‘e nij opmjitte dus. It duorre it fjirtjin dagen.
Wy seagen it autoke wer oankommen. Doe’t de man it kezyn út de wein helle sei Romke fuort al: neffens my komt it wer net goed. It liket no wol te lyts. Dat wie ek sa.
It mantsje dat de saken behertige waard doe sa lilk op himsels, dat er rea oanrûn en fûterjendeweis wer ôfstuts.

Fansels is it úteinlik wol goed kommen. Hja leinen it ek út: de maten fan de âlde hûzen wienen net standert mear en it guod koe dus net mear kant en klear oanlevere wurde. Dus moast der in protte sels makke wurde. En dan moatte jo timmerlju hawwe hin. Echte, net fan dy doch-mar-wat mantsjes.
Mar dochs is it ek wol wer gesellich. De manlju komme oeral en kinne elkenien. Se slagge wer in wike by jin om foar in piipke op it dak, en binne wer hielendal op ‘e hichte fan ús húshâlding, gjin ûnderwerp wurdt mijd. Bakje kofje der by en op ‘e tiid efkes skoftsje. Oeral hawwe se ferstân fan en hja hawwe it altiten oars en ek noch mâlder meimakke. Hea, as wienen it húspsychologen, it hoegde net oars.
En dat sit gewoan by de hier yn.