stienwosken spikerguod

 

 

Hurd, stienhurd is dyn gean

mei de treen, mei de metro

yn de stêd fan knipperljocht.

Reade eagen yn in bleek gesicht

tôgje dy nei, it karke kleanguod

toait de leaden lêst fan myn

soarchsumens, mangele wurk.

 

Ik angelje de skierblauwe broek

út de hoeke fan de lege keamer.

It wie dyn moaiste, ôfdroegen en

mei in skuor oan ‘e piip dêr’t

in hûn by neare nacht de tosken

yn set hie, en in plak fan it reade

papierke yn ‘e bûse bewosken.

Dy broek, ja.

 

Der belje noch geregeld freonen

dy’t harren fersinne, dyn bêste freondinne

kaam lesten út gewoante oanrinnen.

Hja dronk in kopke tee mei, dêr woe

se net foarwei, mar sa’t jimme rattelen

fielden wy ús tangele en bedroege

as stienwosken spikerguod.