Sa lilk, en ek sa wer goed

No wurket Jan al fan foar it eksamen ôf foar de scooter dy’t er sa graach ha wol. Mar leafst seis dagen yn ‘e wike. It gie ús by tiden stoef genôch, mar Jan is in baaske en krigest it him net gau út de holle at it deryn sit. Dat wy hawwe him ek mar stil wat gewurde litten. Better sa dan sa’n 1.81 m. jonge deis wat om je hinne te ferfeeljen. Mar no, nei in moanne as twa en in heal, begjint er wat te bongeljen. Hy hat sa goed syn bêst dien dat er him al hast sjef fielt, want hy is ommers fan alle merken thús. Oeral yn te setten en op alle tiden, fan moarns seis oere oant jûns tsien oere ta.

Mar hjoed hie er it groat gear mei de ferfanger fan de baas, dy’t mei fakânsje is. Hy hie wat om ouwehoerd mei de oare jonges. Ien dêrfan moast er wat leare, mar tagelyk moast er syn eigen wurk ek yn ‘e gaten hâlde. Dat wie krekt wat tefolle foar de fyftjinjierrige harsenskes west. De ferfangende baas, baasinne yn dit gefal, hie him nei hûs ta stjoerd omdat er der mar wat mei de pet nei sloech. ‘Dat ik bin nei hûs ta gongen,’ sei Jan, ‘en ik gean ek net werom.’
Jahaa, want as lyts bern fuortstjoerd wurde, dat kin it ego net tille fansels.

Yn it skoft kaam de ferfangende baasinne noch efkes thús del en hat de jonge ek like hurd wer oannommen. Jan grommele wat, mar seach my al efkes mei in skeef eachje oan.
Sa fan: ‘Sjocht mem wol? Ik kin ommers net mist wurde.’