Húsingel

Ja, efkes op heale krêft wurke, mei dizze waarmte. Ik leau dat Word der ek lêst fan hat, want de oanwizer bliuwt hieltyd hingjen. Dat, of de brot is hast oanein.
Twa kear al haw ik dizze wike it kuierjen útstelle moatten oant jûns let. Romke warskôge my al oft ik dat no wol dwaan soe, jûns let noch allinne bûtenút, mar hy woe sels net mei. No ja, en as hý al te lamliddich wie om mei, fan wa soe ik dan oars noch te duchtsjen ha?
Dat it wie suver noflik. De soele wyn waaide om my hinne, kuolle net drekst ôf mar joech wol efkes lucht. En dat wie nedich. Noch ien of twa sokke hite dagen, dan moat it earst wer oer wêze, oars kinne se my wol opdweilje. Ik mei hoopje dat it dan dien is, want ik soe net graach op in kantoar sitte wolle mei dy waarmte. Of der moat al luchtkuolling wêze fansels.

Moarn sille wy mei Jan nei de nije skoalle yn Grins. Dêr sil er de oankommende fjouwer jier de boel ûnfeilich meitsje.
Doe’t er it diploma VMBO yn ûntfangst naam hie de koördinatrise der noch in moaie anekdoate by:
op skoalreiske nei Londen hienen de learlingen deis in middeisbrochje meikrigen. Mar de Ingelsken dogge der dan gauris gjin bûter, mar mayonêze tusken de bôle. Dat hienen in soad bern net lekker fûn, en dy soenen harren lunspakketten dan ek fuortgoaie. ‘Ho!’ hie Jan sein, ‘dat dogge wy net hin. Jou my dy pakketten mar.’ Hy hie in jiskepûde opskarrele en dêr alle pakketsjes yn sammele. Doe wie er op ien fan de swalkers tastapt, dy’t se dêr fansels al lang sinjalearre hienen, en hie de man de pûde jûn.
De man seach deryn en sei ferheard tsjin Jan: ‘Are you an angel?’
En Jan hie sein:
‘Yes, I am.’