Sa net

net as in stoarm, die nearne om jout
de ljochtsjes út myn eagen hout,

in liuw dy’t de proai bespringt
wylst de bek yn it rôze sinkt,

de fisken, sjittend yn it wylde wei,
of de skylpaad, dy’t it yn it sân leit,

de fûgels, fan wa’t nimmen it fernimt,
of de bargebear mei swit yn ‘t himd

mar as in striker dy’t kidelet oan it ear
sa jou ik oan myn leaf de leafde tear.