bombaarje

Bombaarje


O, do eale beam,
sjoch dy hjir no stean:
de blêden brún
yn deade tún

ropt it glêde sied nei de sinne
mei mûltsjes fan o, wêr moat’ wy hinne,
heit wiuwt se mei fiiffingerhân fuort,
dy dript noch fan giel hunningguod.
Him heucht de tiid fan de kearsen;
hja brânen, hy koe him net behearskje
mei yn de rouwe bolster in blanke nút
joech er mem pripkes en in waarme tút.
Syn manlike magy waakset yn ‘e maitiid
ieren en sinnen wurde langsum laaihyt.
De beam wol dan barste fan libbenskrêft,
dat de reis is lang. De lâning sêft.

Dêr giet dyn team
do mâle beam,
hja barste daadlik
bjusterbaarlik!







Bombarie


O, jij edele boom
je staat er als een droom:
de bladeren bruin
in deze dode tuin

roept je gladde zaad naar de zon,
of hun mondje ‘o’ roepen kon.
Vader wuift ze weg met vingerhanden,
herinnert zich hoe de kaarsen brandden.
De honing drupt nog van de bladeren,
hij voelde warmte in zijn aderen.
In de bolster groeide een blanke pit
zodat hij af en toe moeder kust en prikt.
Zijn mannelijke magie groeit altijd
in het voorjaar, dat is de juiste tijd.
De boom barst dan van levenskracht,
dus de reis is lang. De landing zacht.

Daar gaat het nageslacht
met dolle bommenkracht.
Ze barsten dadelijk
wonderbaarlijk!