it besykjen

Under de yinyangbeam


Doe’t ik lêsten yn jim tún kaam
ûntduts ik dêr de yinyangbeam.
Hy die my tinken oan myn earste faam,
ik sjoch har noch foar my stean:

har earms wienen bûgde tûken,
de blêden rûsden as har hier.
Hja koe de mûle yn in o’ke lûke
lykas in glinsterjend wetterdier.

As kwiksulver skeat de tiid foarby.
It libben hie oars mei ús foar:
ik fergeat har, en sy ek my.

Oant no, ûnder dizze blêdepoart,
mei in hert dat yint en yangt,
fan nijs oan nei har leafde langt.