hive intelligence

https://soundcloud.com/ruurdtsje/hive-intelligence-20-12-14

Namaste!

ik notearje trije wizen:

in Nepalees

in Litouwer

en in Marokkaan

har eachlidden biede my oan

frije fragen en wrantelprot

troch in tsiisdoek te parsen

myn stimme waakset as dame

fan fleis en bloed nei wetter

en brokken, wyt,

in suverens dy’t sear docht

en eagen opljochtet

as ik skriuw 

hingje ik

leafde oan myn fingers

.

beppe

Doe gie se der foar sitten en swijde net

oer har twadde mem, de bedoarne hjelsuster,

heit dy’t wat mei fee die en altyd fuort wie

de slachter oer de wei dy’ t woarst makke fan de kij

fan heit en de earste skiep fan oer it spoar

op ‘e fyts nei Appelskea en gjin oare Tomtom

as de mûle, ûnderweis nei auto’s sjen en sels

it riidbewiis helje wolle al mocht it net fan heit

en it gapjende folk dat op de loer lei as in feint

de fyts tsjin de muorre oan sette, o, o, hearebesite

en dan moast it dochs mar wêze, trouwe
en bern krije en bern krije en bern krije en

nea mear de stiltme fan in hûs mei in spiiskeamerke

of it lûd fan de wetterpomp by de wasktobbe

it rûzen fan beammen it lûd fan nea dat mear.

.

By de seefûgels

yn dy loft, dy loft fan dy

dêr’t de skieppetekkens

dy om ’e earen fleane

dêr wol ik wêze

tegearre mei dy

wy sille fleane

nei de sinne

- of nei de moanne

it mei hjoed wêze

- of moarn

mar wy fleane mei inoar

sis it my ta dat wy

dit útsjoch net ferjitte

By in skilderijke fan Hepie de Haan

 

Foto: In-Dokkum

http://www.in-dokkum.nl/content/kruisbestuiving-bij-vakwerk-dokkum

Krúsbestowing by it Vakwerk Dokkum

 

De stifting Vakwerk Dokkum (VAK stiet foar Verrassend Ambachtelijk en Kunstzinnig) jout (amateur)keunstners en ambachtslju de gelegenheid om foar in perioade van in pear moannen yn in leechsteand winkelpân harren wurk en wurksumheden te fertoanen.  Sa dogge der der op 't heden keunstskilders, in meubelmakker, in pottebakster en in wolbewurkster oan it projekt mei. Meast sitte der twa of trije keunstners by inoar yn ien pân. Sommige keunstners beoefenje ek noch ris mear as ien keunstfoarm, sadat der genôch te besjen falt. De sittende keunstners en ambachtslju noadigje út en troch ek 'gastkeunstners' út. Hepie de Haan, myn skilderjend en byldhouwend suske, docht ek mei.

Hepie hat koartlyn in oar suske fan my te gast hân, dy't kantklosset. 

Op 1 novimber mei iksels har gast wêze. Ik sil dan besykje gedichten te skriuwen by guon fan Hepie har keunstwurken dy't al makke binne en dy’t yn it pân oan de Boterstraat 10 yn Dokkum steane of hingje. It kin ek samar wêze dat my it each earne oars op falt, en dan dichtsje ik dêr oer. Hepie en ik besykje inoar te 'krúsbestowen', dat wol sizze; sy besiket oan 'e hân fan in fers fan my in skilderij of oar wurk te meitsjen, en ik prebearje by har wurk in fers te skriuwen.
Hjir is alfêst in priuwke fan sa'n krúsbestowing:

 

swier simmer wie it

doe’t pake mei krebintige rêch

yn de lannen om ’e poel

de pet nei foarren, eagen leech

giel de see yn wrede hannen

soeiend stadich snee nei snee

de risping oan syn fuotten foel

hy wurket foar in meager lean

de wolken drige, it waar is wier

pake moat de simmer meane

Wylgemoed

De wylch draaide him yn ‘e sûs

en waard in stille stobbe

skûlplak foar de mosk en mûs

oan de stille slingerdyk

klimmerblêd wynsele him

om ‘e stamme, yn ‘e greven

tusken loft en grûn wifelt er

mei de fuotten yn it slyk

en op ‘e griene rûge kroan

yn de âlde grouwe prûk

skoftet soms in reade wikel

dy't dan wekket oer it gea

en oer my as ik bang bin

hy docht de wjukken foar my gear

dan klim ik yn de beam syn búk

en laitsje wy de hiele weareld út.

Wylgemoes-

beam út 'e wylgefamylje, in soad as stobbewylch brûkt,

Salix alba

het lied van de molen (3)

https://sites.google.com/site/ruurdtsjesaudio/opnommen-audio 

HET LIED VAN DE MOLEN

Op de wijs van: Het lied van de IJssel

(Aan d’oever van de IJssel staat een veerhuis…)

R. Poortinga-de Haan – JUNI 2014

TEN NOORDEN VAN DE RIJKSWEG LIGT EEN DORPJE

DAAR STOND EEN MOLEN, WINDLUST WAS ZIJN NAAM.

U KUNT DIE OUDE REUS NIET MEER BEGROETEN,

WANT NOODLOT TROF ONS MOOIE DORPSGEZICHT.

U KUNT DIE OUDE REUS NIET MEER BEGROETEN,

WANT NOODLOT TROF ONS MOOIE DORPSGEZICHT.

DE HELE DAG ZAG JE VAN VER DE WINDLUST,

HET WAS VOOR ELK EEN OPGEWEKT GEZICHT.

DE ZILV’REN WIEKEN WENKTEN IN HET ZONLICHT,

ZAG IK DE MOLEN, WAS IK BIJNA THUIS.

DE ZILV’REN WIEKEN WENKTEN IN HET ZONLICHT,

ZAG IK DE MOLEN, WAS IK BIJNA THUIS.

MAAR OP EEN NACHT, EEN PAASNACHT ZONDER STERREN,

VLOOG ONZE MOLEN PLOTSELING IN BRAND.

DE REUS GEVELD, STORTTE GEKNAKT TER AARDE

DE BEELDEN GINGEN OVER ‘T HELE LAND

DE REUS GEVELD, STORTTE GEKNAKT TER AARDE

DE BEELDEN GINGEN OVER ’T HELE LAND.

HET STOND WEL VAST: ER KOMT EEN NIEUWE WINDLUST

EEN SKYLINE ZONDER MOLEN IS GEMIS

IN BURUM-city KENNEN WIJ ZIJN WAARDE,

WE RUSTEN NIET, TOT ER EEN NIEUWE IS.

IN BURUM-city KENNEN WIJ ZIJN WAARDE,

WE RUSTEN NIET, TOT ER EEN NIEUWE IS.

MET MAN EN MACHT WERD ER GEWERKT DOOR KRACHTEN

DE MOLEN WERD OPNIEUW WEER OPGEBOUWD.

Z’N WIEKEN DRAAIEN DOOR DE WIND EN WOLKEN

ZIE IK DE MOLEN,  LACHT MIJN DORP ME AAN

Z’N WIEKEN DRAAIEN DOOR DE WIND EN WOLKEN

WIJ HOPEN DAT HIJ EEUWEN BLIJFT BESTAAN!

bist ûnskuldich, leaf


ûnder de blommen dyn ingelgesicht
wjukken tekene fan sinnebanen
bist wier sa ûnskuldich leaf

doe’tst hieltyd minder ietst en dronkst
hongen dyn rûne foarmen noch
yn dyn klean, ton sur ton

rokich oer myn fragen leinen
de runen dy’t de hûd útlutsen
mar dyn eagen baarnden, o

wat baarne se blau, mem
troch dyn frissele hier
omkrânse, dit gouden medaljon

Reizgje

As ik hjir bin, en do oan de oare kant

dan sit it rút tusken ús yn,

en de strjitte mei it bushokje.

Ik sjoch op dy del en do

sjochst nei de bus út, mar soms

hiel efkes, folgest mei dyn eagen

in do of hege seefûgel bûten it ramt

fan myn rút. Dan glânzet dyn antlit

sa moai dat it liket oft de sinne

fan ûnderen skynt nei boppen,

nei dit rút, dêr’t ik efter sit te

sjen nei de jonge fan de bus.

Letter hear ik wa’tst wiest

en datst nei Seelân giest.

Jo steane sa stil

Sa hiel, hiel stil jo stal 

mei jo hannen, ik wol

jo sizze in sa leaf wat,

mar ‘k wit net wat.

Jo skouderkes dy’t sa moai binne,

om jo hinget ljocht hinne,

waarm, waarm, waarm, - stil omhong

jo waarmte, ik doch ferlangjen om.

Jo eagen binne sa blau

as klearber wetter – ik woe

dat ik ris even jo wêze koe,

mar ‘t kin net, ik bliuw fan my.

En ik wit net wat ‘t is wat

ik jo sizze wol – ‘t wie dochs wat.

                                                        Nei

                                                                                                      Herman Gorter (1864-1927)