groeistûp

Ik tink wat lûd hear ik dêr dochs? It is net de tillefoan, en ik haw de ôfwaskmasine en de waskmasine ek noch net oanset. Wat bromt hjir dan dochs sa? Dat ik mar ris efkes in slach troch it hûs. Dêr stie er hear, ús Jan, pontifikaal foar de gongsspegel. It hier te dwaan, tocht ik, mar nee, sokke wylde meneuvels hie der oars noait by it kjimmen. Doe seach ik it: hy wie him oan it skearen.
Jan seach my sjen en ik seach in skealik glimke om syn mûle.
‘Moatsto al skéare, Jan??’ frege ik fernuvere, mar ek wol wat optein.
‘Jawis,’ seit Jan, ‘ik wurd al wat rûch yn it burd, no?’
Ik seach ris goed. No, rûch? Mar goed, hjir en dêr stike al wat.
‘Ik skear my oars al in heal jier hear’, sei Jan wat breinroer.
Ik hie dêr noch neat fan fernommen oars, ek al omdat er noch net om in skearapparaat of sokswat frege hie. Mar ja, hy wurdt santjin yn septimber, dat it is ek gjin wûnder.

‘Haha,’ sei Maaike doe’t ik it letter oan har en Romke fertelde, ‘myn broerke wurdt ek al grut.'
‘O,’ sei Romke, ‘ik tocht dat ìk yn myn twadde jeugd siet...
ik himmelje al in heal jier poddehier út ‘t apparaat.’