fiskferkeap

Jan is fiskboer wurden.
It baantsje by de canvascompany is er wat sneu weirekke; in frommeske dêr hat him in slach foar de harses jûn en Jan woe net weromslaan, doe is er der mar mei de reade holle lulk fuortrûn.
Ja, dat is Jan. Kinst alle kanten mei him út mar moatst net oan him komme. Op skoalle lesten ek, sei er, 'der binne wat fan dy stedske jonges dy't miene dat se oaren narje meie'.
'No', sei ik tsjin Jan, 'en peste se dy ek wolris?'
Jan seach my oan as wie it my yn de plasse slein.
'Mem,' seit er, 'ik hoech se allinne mar oan te sjen.
En at dat net helpt, dan sis ik hiel rêstich tsjin harren:
'Jonges, no efkes te plak, hin. Ien kear snuve en dizze jonge hat jim dwers foar de noastergatten.
No ja, du jonges witte fansels net wat de noastergatten binne, mar mear hoech ik net te sizzen mem.'

Kinst dy net foarstelle hin, dat er dan sneons mei in wyt skelkje foar yn de wein stiet en seit:
'noch in farsk hjerrinkje, mefrou, of sille wy it samar dwaan?'