Sêne 5.

Sy is de stim út rots, de stim fan see, 

de flakte en it bosk. Sy is sluten

en tagonklik, yntym en wrydsk.

Dy't mei har meigiet, 

sil fergroeie yn in bloeiend stribjen

dat as krêft noch oerbliuwe sil.

Neat is no noch goedernôch, oars net

as de nocht oan swerve en ferdwale.

Sy is it lêste wat ik jûns ferdutsen noch fernim,

har asem trillet by myn hûd del.

 

Wêr't ik rin, sil sy my tsjinkomme,

seit se, en oars ropt se my wol.

Yn stjitten hear ik har rûzemoezjen.

Dwylsk rin ik foarby.

Sa dûkt se op en altiten falt op 

sa'n momint it gea om my hinne wei.

Sy jout inkeld in fuotspoar oan myn wollen,

dêr't ik yn stroffelje; lês myn rigels mar.

 

Ik bin net by steat my ôf te kearen

fan har blik, dy eagen dy't myn moed

te boppe gean. Ik bin fêst set, 

de ljisken fersêfte, sy slút geheim geniet 

fan taal yn my op en lit de kaai falle.

Driigjend tref ik de betizing wer,

sa as hieltyd at ik har yntym moetsje.

Lessander.

 

 

 

Sêne 4. 

Hieltyd stean ik óp

yn in opwelle oarder,

in stien wêr't ik har hieltyd

fan weihelje wol.

Ik moat har skatte

yn myn fantasy, lykas

se my yn de ferskining

fan de regels stjoert;

it kin swiet, of sâlt wêze

yn in ferbyldzjen op 'e tonge.

 

Sy nûget my mei in stim

dy't leger klinkt as't ik befetsje kin.

Sy liedet my langs

it groffe talud fan tinzen 

nei har spitste sinnen

en stekt de ferlieding 

as in degen yn it sân,

flitsend yn it sinneljocht,

hel ferblyndzjend.

 

Sy winket my, hoewol't ik har

net sjoch. Har eagen skowe

my by de geast del, dy't

opheven omheech springt.

Sy hûkearzet yn mominten

fan betizing, skrikt my op

en skoot mei omtinken nei my út

op panielen fan fernoeging

dy't my delbêdzje. Ik uterje

my yn ferzen om har hinne. 

 

Lessander

 

 

 

 

 

 sêne 3

 

O, hy hâldt hoek, hâldt dagen oan

it wjerlûd wynt him om yn talmjen,

woegen, tute en weromblaasd

sels noch yn swiere sliep.
Dream ik? By Apollo, ik dream.

De master ken syn muzen.

Hy stelt syn easken swier: in brek,

ûnsichtber, sil my tantearje,

skimmel sil by reinwaar tine,

teare plakken pleagje. En dan:

myn gewicht moat ik twaris drage.

 

 

Ik mei dan wol myn keunsten hâlde

mar fierdere geunsten binne net te ferwachtsjen.

As einpylk skikt er my tsien lange jierren ta

dy’t ik langer trochgean moat as myn libbensfeint.

In panfluit lûkt my nei it libben,

de lûden ferklinke myn fertriet

dat gearlûkt as ien grutte wiete wûne.

Ik wol ien wurde mei de stien

dy’t myn taflecht is. It witten is like hurd:

ik sil kieze moatte tusken him en it gemis.

 

 

Mei drôvige stim begjint it sjongen,

wringjend fjochtsje holle en hert

wilens it beslút nommen wurdt

feroaret it lichem fan slank en fyn

yn in boerske bou mei sichtbere soarch

dat him ôfskrikke moatte sil.

Nóch bin ik wapene mei myn gaven

dy’t ik oan de ein ta tôgje moat:

in stimme as fan in nachtegeal

en eagen dêr't in siel yn ferdrinke kin.

.

 

 

 

sêne 2, fan Lessander

 

 

Oan de râne fan stiltme leit 

sy wurden del. Se wurde 

ûnferweechlik oppakt.

Ik besykje ûntfanklik 

te wêzen en wyt dat eagen 

myn ûntjouwing teste. 

Sy wiist my nei de 

net ferkende plakken, 

sa as de schieding tusken

boarst en búk. Ik 

fermoed dêr fingers 

dy't my sketse. Se sit hjir 

foar my oer op in rots 

mei oan har foet dy wetterslach; 

de oanset ta in antwurd 

hâldt se yn har hân.

 

Ik lês har foar, 

beken my mei krongen 

stim. Sy lit my gean, 

heechhertich hast, as in 

swaan. En dêrby kringt

har staltme wêr't se 

my yn opnimt. Seldsum 

spriek ik regels iler út.

 

Ik sjoch ús rinnen troch de stêd,

wylst wy hieltyd besykje 

in petear te begjinnen. Sy mei 

myn hân wol pakke. Se nimt 

my as gehiel en knypeaget. 

Se lit my binnen, heakket har ankels 

om minent en yn ien dreaun 

dûnsje wy yn it linnen ljocht. 

Sa hat se my 

oan wurden tipjen leard.

 

 

.

  

 

Kalliope en de leafde, in epysk fers 

fan Kalliope

sêne 1

 

 

Om in rots, boppe de kâlde see

sweve swietrokige dampen

dy’t fan himel noch fan ierde binne.

Sjoch it kontoere­teare byld:

knoop nei knoop los

litte fingers trots fersinke.

Fûgels dûke nei it wetter.

As woene se in bekfol drinke.

 

Ik bin middeler tusken god en 

pine, bestopje eagen en earen

foar de man mei diggelstim.

O, moat ik wier in muze wêze

en myn god ferlern litte om

mei him te praten? De man

oan myn fuotten ferdizenet at

ik yn suvere mominten sjong

de lieten dy’t him fergje te ferjitten.

Sa beskermje ik de man en my.

 

Ik bin it frommis fan de rots,

in stienen frou. Myn barrikade broazelet

at der passy fan it perkamint springt

en ik myn stimme leech hâld.

Hy azemt noch, en dochs ferdrinkt

hy dreamen mei fragen dy’t er

yn melodieuze ûndertoanen stelt.

Ik orakelje him en hy wjerleit my 

mei platwâlde wite skelpen,

swijsum skikt ta in fraach.

.

 

meikoarten folget hjir in searje ferzen fan Kalliope en Lessander.

 Yn in foarm fan ûnregelmjirttichheid skriuwe Kalliope en Lessander in fers nei inoander.

Treffen mei myn heit

.

Doe’t ik moarns ris oan de wandel wie

-wêrom wie’k al wekker? Ik wit it net

rôpstû my, Heit, om te praten

om’t ik dy - op gjin inkele dei heare koe

dan dizze snein, yn dit skealik skoftsje.

 

Ja Heit, it stiet my noch by

ik bin by dy op ús âlde hiem

wêr’tst my mei nimst oan ‘e hân

en my wiist op it swyljende fûgelfee

sa as altiten krije se healwiis praat

at se dyn gestalte fernimme.

 

De twa parrebeammen dy’t elkoar omearmje

binne hast by de grûn tebek

swiere lêsten fan jierren op de rêgen,

tôgjend nei in wis grêf,

dochs eltse maitiid noch oplibjend

ûnder dyn ûndersykjende eagen.

 

Al it wurk fan dyn hannen

leit hjir om my hinne

wêr’t ik ek sjoch, heit is der

yn spikers, yn ‘e tegels en op it lân

it hiele hûs ropt oan dy

mar no’tst dy oerjûn hast

nimst dat net mear sa krekt.

 

Trije rûntsjes haw’ wy makke

meidat ik neat misse soe

dû hast my by dyn weareld holden

doe’tst my eefkes werom rôpst,

sadat ik gjin fersin meitsje koe

wêr’t myn hert woeksen wie.

† 13 maart 2022 

Ruurdtsjes krystbeam

 

Ferkleurje

 

 

 

Ik liet my mânske tatoeaazjes sette,

fûle griene, giele, reade en blauwe

fjoerspuiende slangen, in roas, in hert, in krús 

en in anker oan in skip yn de mouwe

 

en yn de bloei fan myn libben 

stiigde myn oansjen dus mei stip

mei myn bûnte earms út ‘t himd

en de kûten ûnder de rok fersierd.

 

No ferblikket myn rykdom stadichoan,

de roas en de slangen lizze ûnder it wier

noch eefkes en dan sinkt my ek it skip,

lûk ik der hieltyd mear klean by oan.

Dichters gean dea

Sa gean der mar dichters dea en dea en dea,

net eltse dei, mar stadichwei, ien foar ien

reitsje wy se kwyt. En de politisy, sy sizze neat

mar smite mei wurden, deawurch wurde je derfan,

je gunne har je tiid, mar wat dogge se dermei?

In dichter tinkt nei. Soms in ûre, soms dagen,

en by flagen duorret in gedicht jierren foardat

it syn lêste wurden kriget. Mar dy, dat wik ik jim,

binne oertocht, der giet in lang sykjen oan foarôf,

in goaien en fangen fan ferwidering en ferlangen

fan mear nei minder, fan tefolle nei te min.

Sa gau binne se politisi nei it sin, wurden, mar leech,

dichters sykje se sa dreech, dochs dy geane dea,

allinnich harren wurden net, dy bliuwe bestean.

.

livich lok

 

 

bist fan in oare diminsje

yn dyn binnenwrâld

makkest fan alles mei

op lettere leeftyd

foelst noch

 

foar my

 

yn tûzen stikken

dy’t ik lime

lape

mei de tonge

ik sykje noch

de 0 en 0

fan dyn boarst

 

en ik hie

hier op ’e tosken

tocht ik

mar ik dreau

nei de lijte

fan it libben

 

it read fan ús lippen

graffearre

mei ferlangen

om dit livich lok

te fangen

 

frees net

ûneinich leaf

litte wy in fers

yn fersleine stilte

 

trilje

.