Unstjerlik, mei opstrutsen fearren
In fûgel dy’t nea fleane kin
Mei in siele, sa oerwrâldsk
Dat er net trochgean kin foar in do
Nea rêst yn ‘e bealch, net
Op it brutsen matras fan tiid
Rinne wy op in spikerpaad
No en dan steatlik om inoar hinne
Hippe, en dat neame : dûnsje
Dû dochst de quickstep, ik in wals
Hieltyd faker komme wy gelyk út
Dû bist pau en ik de hoanne
Beide drage wy ús moedfearren
Earne tusken grûn en loft
Sûnder sied foar de snaffel
Mar mei each foar wat foar ús leit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten