Sy sliept. Sa djip en fêst dat
flústerjen, neamen en lûd útsetten
net telt. De keamer azemt rook fan
wiete waskhantsjes. Ik fyn it skouder
op de taast en moat de broazelige bonkjes aaie.
De nachtpronkrêch fertoant in skuor.
Har jurk hinget oer in stoel en as ik wiis
lûkt sy as andert it nachtguod omheech,
de panty foarby, har skonken prikstokken
dêr’t it fine gaas omhinne spookje moat.
Sy bazet lûd, biedt my har kopke molke
oan en wriuwt mei beide hannen it wetter
út de eagen. Ik bin de ûnbekende besite
dy’t op snein oanwaaien komt. Wy kinne
inoar ferstean, mar fan it sprekken net.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten