Ruurdtsjes Kidelkollum

Us Maaike had okkerdeis mei stúdzjereis nei New York west.
Omdat it in stúdzjereis wie, moasten de dagen troch groepkes studinten ynrjochte wurde oan de hân fan tema’s. Yn dit gefal: it apel tema. The Big Apple, the Money Apple, the Art Apple, the Movie-apple, the Apple for the thirst, etc., you name it.
Hiel nuttich eins wol, want hja moasten har ynlêze, se moasten efter tickets oan en dy tefoaren betelje en se moasten fansels ek soargje dat de ûnderdielen fan harren tema op inoar oanslueten. Ek praktysk moasten dy ûnderdielen te realisearjen wêze. As se tefier út inoar leinen, waard der tefolle tiid ferlern mei it reizgjen. Fuortendaliks krigest dan ek mei de manieren fan ferfar te krijen. Boppedat moast de lichaamlike kondysje prima wêze, want der soe nochal wat ôftoffele wurde. Ien fan de begeliedende dosinten hie sein dat men in stêd noait better kennen learde as rinnend. Dus wienen se yn en om Central Park hinne it bokje.
Alles wie ynoarder, útsein it netwurk yn it hotel dêr’t se ferbleaunen. Dat koste nochal wat, dus wy bleaunen ferstoke fan de reisferslaggen dy’t ús foar eltse dei tasein wienen. Ik koe it my eins net begripe, dat it brûken fan ynternet yn de F.S. of all places sa djoer wêze moast. Maaike hat dat oplost troch ienris wer thús der eltse dei in tekst fan ien dei mei wat foto’s op te setten. Dan krigest fansels wol it kommentaar dat minsken tochten dat se noch yn NY siet.
Op ‘e bank, lekker yn in tekken nussele sei Maaike dat se har wat frjemd fielde. No se thús wie, wie it krekt oft se noait fuort west wie, mar tagelyk ek oft se in hiel skoft fuort west wie.
En yn NY hie se it gefoel hân dat se al hiel lang fan hûs wie. Krekt as rûn se wat efter harsels oan.
Dat is de jetlag, leave, sei ik. Dat tink ik dan mar, want ik haw sels noch nea flein.
Oan har te sjen wie it earder in bêdlêch.




Efkes nijslêzeres foar de NBC...


http://www.gepkepoortinga.nl/