Neat om ‘e hakken, mar dêrom dus

Nei in lang skoft wer ris in jûn trochbrocht yn it doarpshûs. Nuver, soenen je tinke, foar de frou fan it beheardersechtpear. Mar ja, wy wienen twa kapteins op ien skip en dus ha’k de oare kaptein it griene ljocht jûn. Mar fan ‘e jûn dus, wie ik wer efkes yn de roef. Wat hat in doarpshûs dochs in wichtige funksje foar it doarp. Alteast, sa’n as úzes. Middeis wienen der sa’n acht oant tsien frijwilligers dwaande west mei it timmerjen fan in houten sket om it al earder oanleine terras hinne. Doe’t se ienris goed op gong wienen, waard besletten dat der ek in sket om de oanswette jeu de boulesbaan lein wurde moast. No is de jeu de boulesbaan der noch net, mar it sket stiet der alfêst mar, sadat de âlderein de ballen aanst sa heech smite kin at er wol. Jûns moast besprutsen wurde wat der deis taret wie oan dy baan.

Ik siet sa tusken it wurk- en oanrûn folk en it foel my op hoe gau it petear oergie fan dy jeu de boulesbaan op oare ûnderwerpen, lykas dreamen, fisy op gemeentlik belied foar lytse doarpen, de jongerein dy’t earst thús wêze moast jûns foardat memmen (en stikem ek heiten) sliepe koenen. Wat is it libben dochs eins ek simpel as it oer soksoarte dingen giet. En wat is it moai dat minsken sa’n plakje hawwe dêr’t se efkes hinne gean kinne om út te pûsten fan de wurkwike en it sechje kwyt kinne dat harren eigen frou al hûndert kear heard hat, mar nij is foar guon minsken yn it doarpshûs. Watte? Ik sil it better sizze: jo kinne better in jûne nei it doarpshûs (yn Boerum) ta
as tsien kear nei de psycholooch.
In x-oantal gintonics yn oanmerking nimmend,