Oergong

It wetter giselet glês
sa stadich straffend
- deade beammen
leauwe oan de ein -
as moat de maitiid wachtsje.
Wêrom besjoch ik dit?
Men wachte leaver op ‘e sinne
dy’t smoarge streken lûkt
en op ‘e sige stofkes glânzgje lit.

Hjir stean ik, de eagen lilk
om wat net bûge of barste sil,
it antlit ljochtet flammen.
Ik stean op frede, gjin oerjaan
mar de dâns fan dy nei my.
Yn trage wissens floeit my oan -
de nacht langet nei de moanne.