Blom fan it libben

Hoe’t ik dy fyn: yn in lekken lizzend
op de rêch, de eagen ferhelje
fan de flits fan it witten,
de wrâld leit njonken dy útspuid.

Ik telde de stientsjes fan dit paad,
read is wier en grien is it mier,
loftsôf is gewoan en rjochts wie
in soan dy’t moed mjitte woe.

Segeningen binne no ferbruid,
telst de helte en dyn rêch ferfellet mar
in krûpke makket koarte metten,
bonken rattelje as kastanjetten.

Wy knippe repen fan it libben
ôf, fuort dermei, it is net mear, hjir
en dêr in blomke op in farsk grêf,
dêrfoar is de ierde skepen.