27-11-2009

Fiskerssin






Sa sêft en blierread
iezje ik op dy, myn skat,
kringelje wetter ta kronkels
jou dy oan my bleat
sjoch de blei springen
hjir yn Peazens Moddergat




22-11-2009

Oergong






It wetter giselet glês
sa stadich straffend
- deade beammen
leauwe oan de ein -
as moat de maitiid wachtsje.
Wêrom besjoch ik dit?
Men wachte leaver op ‘e sinne
dy’t smoarge streken lûkt
en op ‘e sige stofkes glânzgje lit.

Hjir stean ik, de eagen lilk
om wat net bûge of barste sil,
it antlit ljochtet flammen.
Ik stean op frede, gjin oerjaan
mar de dâns fan dy nei my.
Yn trage wissens floeit my oan -
de nacht langet nei de moanne.




Blom fan it libben






Hoe’t ik dy fyn: yn in lekken lizzend
op de rêch, de eagen ferhelje
fan de flits fan it witten,
de wrâld leit njonken dy útspuid.

Ik telde de stientsjes fan dit paad,
read is wier en grien is it mier,
loftsôf is gewoan en rjochts wie
in soan dy’t moed mjitte woe.

Segeningen binne no ferbruid,
telst de helte en dyn rêch ferfellet mar
in krûpke makket koarte metten,
bonken rattelje as kastanjetten.

Wy knippe repen fan it libben
ôf, fuort dermei, it is net mear, hjir
en dêr in blomke op in farsk grêf,
dêrfoar is de ierde skepen.