Jan & Jopie

Jan en Jopie binne twa hannen op ien búk. Sadree’t Jan thúskomt út skoalle, fisket er Jopie út de koer op it hege kastke foar it rút yn it hok wei en mei de oare hân smyt er de tas del en docht er de jas út. En dan giet it saakje nei boppen ta. Jopie hinget him dan like slop oer de earm as wat, want it bistke docht deis oars net as sliepe.
‘Wêrom moat dy kat eins mei nei boppen ta, at er dochs mar wat op dyn bêd leit te sliepen, Jan?’ frege ik okkerdeis. ‘Wat hast dêr no oan?’
‘No,’ sei Jan, mei de iene hân set ik dan de kompjûter oan en mei de oare aai ik myn katsje eefkes. Dat fynt er moai.’
‘Fral Jan fynt dat moai’, tocht ik by mysels, want it heucht my noch dat ús mem eartiids tsjin my sei dat at bern har wat iensum fiele, dat se dan in bistke hawwe moatte, in marmot, in lamke of in knyn, makket neat út. Dan hawwe se wat by har en kinne se der wat mei om fandelje.

Justerjûn hie Jan al dûst en stie er mei de kat klear om nei boppen, doe’t ik Jopies eachjes wat al te wekker glinsterjen seach. Hy sloech ek wat mei de sturt. At er mei de sturt slacht, is dat meast in teken dat er ûntkomme wol. Mar hy sloech noch net sa hurd, miskien foel it wat ta. Ik warskôge Jan dochs mar efkes.
‘Jan, hy wol by dy wei, hy slacht mei de sturt.’
Jan seach ris in kear, mar allinnich it puntsje ferweegde.
‘Nee hear,’ sei er, ‘hy fynt it lekker.’