Dat, ús paradys

.







Ienris wiene wy it paradys mei in loft
fan blauwe dagen, wy dronken kokosmolke,
ieten ananassen, waarden drûnken fan de sinne
en it wetter dat blonk yn it lette ljocht



mar de himel dústere en de moanne hold ho,
sonk efter de bergen yn de dûnkermanesee
in krûk barste, in aap griep mis en foel,
de túchjesflier fan skrokken ierde wiet



der floeide bloed en earms en fuotten
skokten skrillich tebek, bleke poppen
wachten wy mei swiere hakken yn sân
oant it lûd fan it ferstân ús wekker rôp.



Wy kearden om. Wy flechten fan it lân
dat úzes west wie, dat letter net werkend wurde woe
it earste paradys dêr’t wy berne waarden
dat ús omearme en losliet, en nea wer omsjen soe.







.