25-04-2015

Yn koarte halen





Ik tekenje. Yn grutte swarte streken
set ik syn bilbonken del, de sêfte búk
stekt der boppenút (goed foar in waarme krúk
yn de rêch) en mei de holle ha’k net folle wurk;
it lêste hier is fuort en de noas is grutter.

My heucht noch dy jonge jonge
waans boppelippe krolle as er wat sei
mei grutte mûle en noch gruttere hannen,
blauwe knibbelhoazzen en in swarte lange jas.
De hoed siet fol kranteproppen en de
gespen fan ’e skuon yn ’e sinne blonken.

Deselde jonge fan doe is no in oar,
al sjoch ik noch hieltyd in feint yn him
hy is no mear en minder de man
dy’t ik yn him seach, en ik sjoch, ik fiel
dat it goed wie, en ik tekene derfoar.