12-12-2014

Namaste!





ik notearje trije wizen:
in Nepalees
in Litouwer
en in Marokkaan

har eachlidden biede my oan
frije fragen en wrantelprot
troch in tsiisdoek te parsen

myn stimme waakset as dame
fan fleis en bloed nei wetter
en brokken, wyt,

in suverens dy’t sear docht
en eagen opljochtet

as ik skriuw 
hingje ik
leafde oan myn fingers



.



03-12-2014

beppe





Doe gie se der foar sitten en swijde net
oer har twadde mem, de bedoarne hjelsuster,
heit dy’t wat mei fee die en altyd fuort wie
de slachter oer de wei dy’ t woarst makke fan de kij
fan heit en de earste skiep fan oer it spoar

op ‘e fyts nei Appelskea en gjin oare Tomtom
as de mûle, ûnderweis nei auto’s sjen en sels
it riidbewiis helje wolle al mocht it net fan heit
en it gapjende folk dat op de loer lei as in feint
de fyts tsjin de muorre oan sette, o, o, hearebesite

en dan moast it dochs mar wêze, trouwe
en bern krije en bern krije en bern krije en
nea mear de stiltme fan in hûs mei in spiiskeamerke
of it lûd fan de wetterpomp by de wasktobbe
it rûzen fan beammen it lûd fan nea dat mear.



.

07-11-2014

By de seefûgels




yn dy loft, dy loft fan dy
dêr’t de skieppetekkens
dy om ’e earen fleane
dêr wol ik wêze
tegearre mei dy
wy sille fleane
nei de sinne
- of nei de moanne
it mei hjoed wêze
- of moarn
mar wy fleane mei inoar
sis it my ta dat wy
dit útsjoch net ferjitte



By in skilderijke fan Hepie de Haan
 
Foto: In-Dokkum

http://www.in-dokkum.nl/content/kruisbestuiving-bij-vakwerk-dokkum

24-10-2014

Krúsbestowing by it Vakwerk Dokkum


 
De stifting Vakwerk Dokkum (VAK stiet foar Verrassend Ambachtelijk en Kunstzinnig) jout (amateur)keunstners en ambachtslju de gelegenheid om foar in perioade van in pear moannen yn in leechsteand winkelpân harren wurk en wurksumheden te fertoanen.  Sa dogge der der op 't heden keunstskilders, in meubelmakker, in pottebakster en in wolbewurkster oan it projekt mei. Meast sitte der twa of trije keunstners by inoar yn ien pân. Sommige keunstners beoefenje ek noch ris mear as ien keunstfoarm, sadat der genôch te besjen falt. De sittende keunstners en ambachtslju noadigje út en troch ek 'gastkeunstners' út. Hepie de Haan, myn skilderjend en byldhouwend suske, docht ek mei.



Hepie hat koartlyn in oar suske fan my te gast hân, dy't kantklosset. 


Op 1 novimber mei iksels har gast wêze. Ik sil dan besykje gedichten te skriuwen by guon fan Hepie har keunstwurken dy't al makke binne en dy’t yn it pân oan de Boterstraat 10 yn Dokkum steane of hingje. It kin ek samar wêze dat my it each earne oars op falt, en dan dichtsje ik dêr oer. Hepie en ik besykje inoar te 'krúsbestowen', dat wol sizze; sy besiket oan 'e hân fan in fers fan my in skilderij of oar wurk te meitsjen, en ik prebearje by har wurk in fers te skriuwen.
Hjir is alfêst in priuwke fan sa'n krúsbestowing:




 

swier simmer wie it
doe’t pake mei krebintige rêch
yn de lannen om ’e poel
de pet nei foarren, eagen leech
giel de see yn wrede hannen
soeiend stadich snee nei snee
de risping oan syn fuotten foel
hy wurket foar in meager lean
de wolken drige, it waar is wier
pake moat de simmer meane



15-07-2014

Wylgemoed





De wylch draaide him yn ‘e sûs
en waard in stille stobbe
skûlplak foar de mosk en mûs
oan de stille slingerdyk

klimmerblêd wynsele him
om ‘e stamme, yn ‘e greven
tusken loft en grûn wifelt er
mei de fuotten yn it slyk

en op ‘e griene rûge kroan
yn de âlde grouwe prûk
skoftet soms in reade wikel
dy't dan wekket oer it gea

en oer my as ik bang bin
hy docht de wjukken foar my gear
dan klim ik yn de beam syn búk
en laitsje wy de hiele weareld út.




Wylgemoes-
beam út 'e wylgefamylje, in soad as stobbewylch brûkt,
Salix alba

19-06-2014

het lied van de molen (3)

https://sites.google.com/site/ruurdtsjesaudio/opnommen-audio 



HET LIED VAN DE MOLEN

Op de wijs van: Het lied van de IJssel
(Aan d’oever van de IJssel staat een veerhuis…)

R. Poortinga-de Haan – JUNI 2014

TEN NOORDEN VAN DE RIJKSWEG LIGT EEN DORPJE
DAAR STOND EEN MOLEN, WINDLUST WAS ZIJN NAAM.
U KUNT DIE OUDE REUS NIET MEER BEGROETEN,
WANT NOODLOT TROF ONS MOOIE DORPSGEZICHT.
U KUNT DIE OUDE REUS NIET MEER BEGROETEN,
WANT NOODLOT TROF ONS MOOIE DORPSGEZICHT.

DE HELE DAG ZAG JE VAN VER DE WINDLUST,
HET WAS VOOR ELK EEN OPGEWEKT GEZICHT.
DE ZILV’REN WIEKEN WENKTEN IN HET ZONLICHT,
ZAG IK DE MOLEN, WAS IK BIJNA THUIS.
DE ZILV’REN WIEKEN WENKTEN IN HET ZONLICHT,
ZAG IK DE MOLEN, WAS IK BIJNA THUIS.

MAAR OP EEN NACHT, EEN PAASNACHT ZONDER STERREN,
VLOOG ONZE MOLEN PLOTSELING IN BRAND.
DE REUS GEVELD, STORTTE GEKNAKT TER AARDE
DE BEELDEN GINGEN OVER ‘T HELE LAND
DE REUS GEVELD, STORTTE GEKNAKT TER AARDE
DE BEELDEN GINGEN OVER ’T HELE LAND.

HET STOND WEL VAST: ER KOMT EEN NIEUWE WINDLUST
EEN SKYLINE ZONDER MOLEN IS GEMIS
IN BURUM-city KENNEN WIJ ZIJN WAARDE,
WE RUSTEN NIET, TOT ER EEN NIEUWE IS.
IN BURUM-city KENNEN WIJ ZIJN WAARDE,
WE RUSTEN NIET, TOT ER EEN NIEUWE IS.

MET MAN EN MACHT WERD ER GEWERKT DOOR KRACHTEN
DE MOLEN WERD OPNIEUW WEER OPGEBOUWD.
Z’N WIEKEN DRAAIEN DOOR DE WIND EN WOLKEN
ZIE IK DE MOLEN,  LACHT MIJN DORP ME AAN
Z’N WIEKEN DRAAIEN DOOR DE WIND EN WOLKEN
WIJ HOPEN DAT HIJ EEUWEN BLIJFT BESTAAN!






18-06-2014


bist ûnskuldich, leaf


ûnder de blommen dyn ingelgesicht
wjukken tekene fan sinnebanen
bist wier sa ûnskuldich leaf

doe’tst hieltyd minder ietst en dronkst
hongen dyn rûne foarmen noch
yn dyn klean, ton sur ton

rokich oer myn fragen leinen
de runen dy’t de hûd útlutsen
mar dyn eagen baarnden, o

wat baarne se blau, mem
troch dyn frissele hier
omkrânse, dit gouden medaljon






11-03-2014

Reizgje







As ik hjir bin, en do oan de oare kant
dan sit it rút tusken ús yn,
en de strjitte mei it bushokje.
Ik sjoch op dy del en do

sjochst nei de bus út, mar soms
hiel efkes, folgest mei dyn eagen
in do of hege seefûgel bûten it ramt
fan myn rút. Dan glânzet dyn antlit

sa moai dat it liket oft de sinne
fan ûnderen skynt nei boppen,
nei dit rút, dêr’t ik efter sit te

sjen nei de jonge fan de bus.
Letter hear ik wa’tst wiest
en datst nei Seelân giest.



14-02-2014

Jo steane sa stil







Sa hiel, hiel stil jo stal 
mei jo hannen, ik wol
jo sizze in sa leaf wat,
mar ‘k wit net wat.

Jo skouderkes dy’t sa moai binne,
om jo hinget ljocht hinne,
waarm, waarm, waarm, - stil omhong
jo waarmte, ik doch ferlangjen om.

Jo eagen binne sa blau
as klearber wetter – ik woe
dat ik ris even jo wêze koe,
mar ‘t kin net, ik bliuw fan my.

En ik wit net wat ‘t is wat
ik jo sizze wol – ‘t wie dochs wat.






                                                        Nei

                                                                                                      Herman Gorter (1864-1927)