20-10-2013

it each fan de dei










Hjir yn dit neiboude kabinet
fynt men it andert net
Margaretha MacLeod-Zelle, frêle frou
briek de bân fan houlikstrou.

It libben wie har molke sûnder rjemme,
man en bern waarden tûkelteammen.
Yn har holle libbe in sierlike fantasy:
se folge de rôp fan in sinlike melody.

De loaitsen fan manlju dy’t kringe woene
troch de walen dy’t dochs wol falle soene,
folgen de “Danse de Feu” fan de Yndyske sinne.
Mei koe it Each fan de dei har sege begjinne.

De sjoernalisten ferhunen har dânskeunst,
en by offisiersfroulju wekke hja oergeunst.
Sy paste net yn it byntliif fan in troude frou
want mei har namme naam se it net sa nau.

Yn de hoeken fan in seal hingje no har jûpen.
Dêryn fielde se de manljuseagen glûpen
nei it sedich nedzje om de hals.
Of wie de hytte fan har fel faaks falsk?

De muorren fan de seal bin’ klaaid mei frouljusfel
by de tatoeaazjes slachst de eagen del:
om de nâle en wier... ek boppe de naad!
Men rekke doe der grif troch fan de kaart.

Der leit in boek mei artikels út de krante
en it flierkleed mei fuotstappen, elegante
paskes yn yngewikkeld patroan beweefd.
Ea hat se hjir sierlik oer hinne sweefd.

In fleske lodderein earne yn in kastke
in bûsdoekje mei monogram noch yn it taske
de tiara en boarstkûmkes binne fûn
yn Ingelân en no werom op Fryske grûn.

Yn de oarloch waard se in dûbelspionne
Dútsers en Frânsen brûkten Gryt as pionne
en hoe’t se ek bearde fan neat te witten
se hawwe har dêrom stjerre litten. 

Yn dizze seal hinget oeral in ljochte swime
fan Mata Hari har lêste hime,
dy’t troch gewearskûgels omkomme moast
tolve stiks, rjochte op it bedutsen boarst.

Yn in fitrine leit noch in brief oan Non,
har famke, dat se efterliet op in stasjon.
‘Zoo een rotzak’ skreau Non der letter ûnderoan.
No beide fan doe, fan leafde net bedoarn. 





2003.