Nei de byt

-->

Ik sil mar ris begjinne mei it djiptepunt hjoed; dat wie fan ’e moarn nei it dûsen de ûntdekking fan in tyk op it lofterkût. Ik woe der earst net oan, want ik hie my juster ynsmard mei guod (autan), mar dat hat dus net holpen. No bin ik oars net in bangbroek, mar sokke bisten ha’k in hekel oan. Men kin der nuver siik fan wurde. En at ik no de hiele dei bûten yn de natoer omstrúnde wie it wat oars, mar ik rin hjir wat om ’e doar en bin wat te fytsen, oars eins net. Fan no ôf dochs mar in kear faker kontrolearje dus. Ik haw him der mei in nuddel útwrot, want in pinset koe ik hjir net fine en hie ik ek net meinommen fan hûs. Hooplik ha’k him der mei kop en sturt úthelle! Ik gean hjoed op fyts nei Drachten, dan moat ik dêr mar efkes sjen om in fleske alkohol en in puntige pinset. 

Wat my no opfoel by it lêzen yn it ‘arkjefotoboek’ dat hjir leit (yn twa dielen mar leafst), is dat guon skriuwers harren foarnimme deis ‘safolle wurden’  te skriuwen; 400, 500, 1000 … Dat se harren limyt helje moat in hichtepunt wêze, fansels. It kin net oars as dat moatte proazaskriuwers wêze. Bûten dat, freegje ik my as dichter ôf; hoe kin men perfoarst in fêst tal wurden deis skriuwe? By my wurket it sa net. Se komme, of se komme net. No fernim ik wol dat, mei it skriuwen fan dit berneboek, proazaskriuwen flotter giet as dichtsjen, mar likegoed bliuwt it proazaskriuwen ek wolris stykjen, bygelyks as ik efkes net wit hoe’t it fierder sil mei it ferhaal. Ik bedoel mar; leit it plot dan al klear foar minsken dy’t deis in fêst oantal wurden helje wolle?
Omdat ik der te min ûnderfining mei haw, haw ik mysels in bepaalde skriuwtiid oplein, bygelyks deis safolle oeren. En dan hoege jo net te tinken oan acht oeren deis hear. Sa wurket it skriuwen net, teminste, net by my. En ik krij der ek tige sinne oan iten fan.

Aldergeloks wurdt der fan de skriuwers dy’t yn it arkje ferbliuwe, net in publikaasje ferwachte. Moai dat it bart, mar it is gjin eask. Sels al soe it hielendal neat opsmite, dan noch kin it plakje op in oare manier in positive bydrage leverje, sa as bygelyks rêst yn ’ e holle. Dochs priuw ik út de ferhalen wol dat de measten wol ta skriuwen komme. Ik ek. It kin samar wêze, dat der aanst ynienen in tikefers útrûgelet. It sit der oan te kommen, ik fiel it!

Hichtepunt fan de dei: Yn Drachten krige ik in Volkskrant fan in ynnimmende jongfeint. Fansels moast ik der dus ek in minút as wat foar útlûke om syn abonneminteferkeappraatsje oan te hearren. No ja, en omdat ik juster dochs mei gjin minsk praat hie, koene wy dy diskusje wol efkes hawwe. Ik moat sizze; hy hat syn uterste bêst dien. In abonnemint koe er spitigernoch net oan my slite, mar hy en ik laken beide doe’t wy wer útinoar giene. Dat is ek wat wurdich, no?
It wie trouwens net in ûnkreas fintsje.