10-06-2013

Flecht op 'e koai




Seis manlju ha’k hjoed op it hiem hân. Seis mar leafst! En myn eigen't wie der net iens by. Wat dogge al dy manlju hjir? No, de earste wie in sollisitant. It Fryske Gea hat in oantal frijwilligers yn tsjinst, en sa no en dan meldt him dêr dan ien foar oan. Dy hoecht net nei it kantoar fan It Gea yn Earnewâld foar in serieus petear, nee, dat kin wol efkes ûnder kofjedrinkerstiid foar de seleksjekommisje yn it arkje. Dat der stiet moarns betiid al in man foar de doar fan bekant 2 meter, skuonmaat 48, en freget oft er deryn mei. No ja, op goed fertrouwen dan mar.
In hoartsje letter komme de twa fêste frijwilligers deroan, de iene is húswarder fan it arkje en de oare hat ferstân fan elektrysk, wat goed útkomt, want der binne pitten
dêr’t ik net bykin stikken boppe it oanrjocht.
Dan komt er in mantsje oanskarreljen dy’t kenlik net rjocht yn oarder is, want at syn maten freegje hoe’t it mei him is, hat er it ‘oan de poat’. De lofter dan, hin. Sy witte net wat it is en se kinne der ek net efterkomme. Dúdlik in gefaltsje fan wy witte net hoe’t it komt.
Op it lêst stapt de baas fan it spul (de offisjele wurknimmer fan It Gea) der noch yn en dan kin de sollisitaasjeproseduere mar begjinne. De potinsjele kandidaat fertelt wat oer himsels en wurdt op grûn fan syn uterlik oannommen. Nei de kofje mei er fuort mei it fjild yn. Dat wiene der fiif. Iterstiid komme twa fan dy mannen werom, om binnen ek harren brochje noch efkes te konsumearjen. Nee, kofje derby hoegde net; sy hiene alles by har, oan de sûpe en de apels ta, dy’t se netsjes yn har lege bôlepûden skylden. De radio hoecht om harren net oan, se prate leaver efkes.

No, tocht ik, no ha’k it wol hân hjoed, fan skriuwen komt dochs earst neat, ik gean efkes te fytsen. It wie kâld, mar dat binne wy sa stadich wol wend. Ik hâlde it aardich út.
Goed twa oeren letter, om healwei seizen, fytste ik it hiem wer op, dêr't ynienen in man mei in fierkiker efter in dikke beam weikaam. Ik skrok my hast dea.
“Ho” seit dy man, “jo moatte net skrikke hear, ik bin it mar.”
“En wa meie jo dan wol wêze” frege ik. Ik hie noch net besletten oft ik in lilke of in skrokken toan oanheffe soe.
No, hy wie de man fan de fûgelwacht, sei er, en joech my de hân.
Ik naam dy al oan, mar tocht by mysels “Kinst my wol mear fertelle maat, ik kin net lêze wat der op dyn truike stiet.”
Hy fertelde dat hjir op it hiem 8 nêstkastkes sieten, en dat er dy allegear besjen moast. Ik seach him ris op en del oan en sei: “Klimme jo dan yn al dy beammen?”
No nee, nee, hy hie in leider by him, mar dy hie er al oprûme yn de wein. Ik hie dy wein al by de wei stean sjoen, en tocht der it mines fan. Sa’n caddy past dochs net in leider yn? Ik bleau him it foardiel fan de twifel gunnen, mar neidat er my in heal oere oan ’e praat hâlden hie oer in fûgel dy’t er net teplak krije koe (wie it no in blokfinkje of oarswat?), haw ik my mei goed fatsoen weromlutsen yn de arke.
It waard noch mâlder; ik die de jas en de skuon út, woe nei it húske en soe mei it iten oan ’e gong, doe’t er ynienen oan de doar stie. Hy hie it fûn, sei er; it wie in heidehipper!
“Dat bisto ek, baas,” tocht ik by mysels. “hoe soe hjir yn it fean no in heidefûgel sitte.”
No, dêrnei ha’k him wier ôfpoeierje moatten. Hy bedoelde it fêst goed, mar ik hie myn bekomst fan al dy manlju. En fan nestkastkes. En fan it teutsjen. Jou my de protter mar, dy’ t moai foar it keukenrút yn de daksgoate fan it fytsehokje sit te brieden. Dat is in wiifke, wol’k leauwe, en aardich rêstiger.




Hichtepunt fan de dei: ûnderweis te fytsen seach ik in swannemem mei fiif grize, dûnsbollige jongen.
Djiptepunt fan de dei: de kjeld. Hooplik wurdt it de rest fan ’e wike wat oangenamer!




Geen opmerkingen: