Ljouwert! De sirkel rûn.

 

Sneontemiddeis om kertier oer ienen komt Tryntsje van der Veer by de finish fan De Harmonie yn Ljouwert oan. De Alvestêdekuier fan in dikke 200 kilometer sit der op. It is kâld, it reint hurd. De minsken dy’t de kuierders opheine hawwe fleurige boskjes blommen by har, mar sjogge der ferklûme út; guont wachtsje dêr al langer as in oere…

Hoe begûn de lêste dei fan de rinreis, Tryntsje?

Op sneon bin ik om sân oere tegearre mei myn gastfrou Akke Brouwer ôfreizge fan Hantum nei Dokkum. Ik koe diskear de wein dêr stean litte want ik soe de middeis in lift werom nei Dokkum krije. It fielde suver as útsliepen.

It wie freonlik fan Akke om mei te gean nei it startplak. Sy woe it barren wol ris meimeitsje. Letter liet sy witte dat sy it tige moai fûn om útnoege te wurden om oan dizze aksje mei te dwaan. Yn har kontakt mei de Grinzer dichters sil se it hjir ek nochris oer hawwe. 

                                                           It huodsje kin no wol ôf.

Hokker waar hast by de start, en feroare dat ûnder it rinnen ek?

De loft wie griis, mar it reinde noch net. Fan Aldtsjerk ôf waard it waar earst dampich en nei Gytsjerk begûn it te eazjen. Dat bleau sa oan Ljouwert ta. Ik rin dan mei myn huodsje op en dêroerhinne noch in lytse, steande paraplu. Sadwaande kin ik bytiden allinnich mar de noazen fan myn skuon sjen. Dochs dearde it net, want wa Dokkum hellet, komt ek wol yn Ljouwert oan.
It paad lâns de dyk by Rinsumageast nedicht út ta in meditative sfear, want it is in lang ein. Gjin beammen, gjin ôflieding, oars dan in sânopslach. Dan wurdt it tiid gedichten op te djipjen dy’t moed jaan kinne.

Wat wie in ‘poëzy-momintsje’ (fan dysels of fan in oar) ûnderweis?

Dat wiene der hjoed ek wer mear as ien. Ik trof de Snitser frou fan earjuster wer en sy frege my hoe’t de minsken dizze wike de gedichten ûntfongen hienen. “Ik docht dat ik in echte dichter sien ha”. Sy doelde dêrmei op Neeltje Bonnema, dy’t my yn Frjentsjer opwachte hie. It die my goed dat dat har opfallen wie en dat sy der no noch oan tocht.

Fierder trof ik immen dy’t my fertelde oer itjinge dat Jan Dotinga oan syn learlingen meijûn hie yn syn ûnderwiis (‘it taalgefoel is der mei de brijleppel ynjitten’) en in oarenien wie tige te sprekken oer de nije fûgelbondel Oer de wjuk, (Tresoar, 2013).

Ik ha dizze wike lokkich in soad greidefûgels heard en sjoen, juster foaral de grutto. 

Ta beslut die bliken dat in protte minsken It Skriuwersboun fan namme kenne, mar wat It Boun krekt docht, is minder bekend.

Ta beslút

Om 13.15 oere kaam ik oan by De Harmonie, dêr’t Ruurdtsje my mei blommen en in lêste poëtyske jefte opwachte. It rinboekje wurdt noch ien kear stimpele en dan is it krúske binnen!
Ik wie no wol in bytsje stiif oan it wurden. Aldergeloks brocht Ruurdtsje my nei myn wein yn Dokkum. Underweis ha wy it oer dizze aksje hân en hoe’t dy ferrûn wie en wat in gastfrijheid wy by de skriuwers yn Fryslân fernommen hiene. It rinnen hat my skoan foldien en efternei binne dy 210 kilometers samar ôflein. It hat my tige bewust makke fan de pracht fan it Fryske lânskip, mar ek fan de rûmte-opslokjene yndustry en de drokte op ’e diken.
Wy kinne weromsjen op in wike mei nije kunde, ûnferwachte moetingen (lykas it tiisdei treffen fan Wieke de Haan dy’t de kuierders ferby fytste), tiid om nei te tinken en ynspiraasje op te dwaan,
sawol foar nij wurk as it wurk foar It Skriuwersboun.

                                                             It horloazje, it shirt en de tillefoan dy't what's apkes ferstjoere kin!