14-03-2013

Wurden ynstee fan blommen

 
Tsjêbbe,


Twa kear haw ik by dy op poëzykursus sitten, ik mien yn 2005 en 2007. Wat fûn ik dat moai! It wie bepaald gjin opjefte, al like it soms dreech om in opdracht mei nei hûs te krijen en betink mar wat by in tema. Wêr’t wy dan as kursisten ek mei kamen; it wie altiten goed. Net, datst de tekst goedkardest – dêr lietst dy nea oer út – mar do lietst eltsenien yn syn wearde. De iene dichte no ienris sa en de oare sa.
Dat woe net sizze dat der net oer praat waard. Sterker noch; do joechst dyn lêserfaring op papier en joechst ek de goede en swakkere parten fan it fers oan. Mar nea yn de sin fan ‘dit is sa net goed’  of ‘ dat moatst oars dwaan’.  Do lietst leaver sjen wat der noch mear mooglik west wie, of hokker kant at jin ek út tinke koenen, en wêr’t de spanning yn in fers lei.
Ik hie it idee datsto derfan genietest. En wy mar wurkje en huverich ús wurk foarlêze oan dy en de oare kursisten. De jûnen fleagen foarby. Doe’tsto mei it kursusjaan ophâldest, bin ik der ek mei ophâlden. Ik woe drekst net wer in oarenien op dy stoel sjen.



Mar it aldermoaiste datst my joechst, wie dyn hân op myn skouder. It kaam my sa nuver foar; do hiest gjin hûn en ek net iens in stôk. Do hiest minsken. Dat wist ik doe noch net.
Dus de earste kear datst my fregest om dy mei nei ûnderen te nimmen yn Tresoar wist ik eins net hoe’t ik it hie. De hân fan immen oars, immen dy’t achter myn stean moast, in hân op myn skouder, in man, dy’t hielendal op my fertrouwe moast by it ôfrinnen fan ‘e houten treppen… Ik krige it der benaud fan. Wat as ik te hurd gie? Wat as ik net op tiid warskôge dat wy nó by de treptreden wienen? Wat as ik fergeat te sizzen dat der no in platoke mei in draai kaam, foardat de trep wer fierder gong? It wie, oftst mei dyn hân ek krekt efkes dyn libben by my op it skouder leidest. Mar it gie altiten goed.
En soms, at ik fielde dat ik net al te wis fan mysels wie, hiesto my beet. Wy foelen nea.   


 

Geen opmerkingen: