Grins

Hie it hjoed west en net juster, dan soe ik sein hawwe
dat it net hindere, dat ik net mear komme koe, wêze mocht.

De stêd is leech, de stêd is fol winkels en winkeljende minsken.
De dingen wurde koft en fergetten, koft en fuortdien, fersmiten.

Ik sit no mei in berch wask, dy’t net mear dien wurdt
troch my. Men stroffelet dochs oer rakjes yn it sûterên en yn de gong.

Blond en blau wiest, en dat bin ik ek. Bûnt en blau
fan binnen. Juster die searder as no, ik haw Grins wol sjoen.