Sagrada Familia

Yn dit sakrale lichem hâldt in geast ta
skoarre fan alve mânske pynbeammen.
Hja lykje dea oanein, de skouders sakje.
De wite bast fertoant wat krakelee,
in mozayk fan opswolde en delbêde ieren.

Myn timpel is net ôf, der is gjin pryster
genôch om kreft út te putten,
ik bliuw te jong, de skonken ûnbeboud,
ûnder it gewicht fan ûngeriven sûnder tal
wrot it houtrot warber troch.

Der waard my in lichem tabetroud
dêr’t in geast yn skûlje koe. Ik oanbid
de God fan sinne en moanne, myn stalt
wiist har oan mar ik mis in rib en tiid.
De frede sil my oerkomme as
it lichem riist en de dowen falle.